Er mist een spijl uit het hek van het Corpus den Hoorn voetbalcomplex. Het hekwerk omringt het complex waar de FC traint. Even verderop was nog een poging gedaan om een spijl eruit te roppen, gebogen bleef deze achter in het hekwerk. ‘Zou ik door het gat passen?’ heb ik mij een aantal keren afgevraagd. Ik vermoed van wel, maar of ik die nieuwsgierigheid ooit ga bevredigen, dat vraag ik me steeds vaker af.  

Even daarvoor was er een man die me aankeek, hij wist niet waar hij rekening mee moest houden omdat ik m’n hand niet uitstak toen ik op de bocht af fietste. Hij werd boos toen hij moest remmen omdat ik afsloeg voor hem langs. Mensen remmen steeds minder graag heb ik het idee. Hij riep geïrriteerd: ‘Steek je hand dan ook uit m…’ Het einde van z’n zin kreeg ik niet mee, maar z’n frustratie wel. Je zult maar zo je dag beginnen dacht ik.

En laatst kwam onze overbuurvrouw vragen of ze onze wifi-code mocht, want ze had geen beltegoed en het was zondagochtend, de winkel voor beltegoed was nog niet open en een vriendin kon haar bellen en die wilde ze geruststellen door haar te bellen, maar dat had ze nog nooit gedaan via beeldbellen punt. Eerst even ademhalen na haar spraakwaterval. ‘Wat is er allemaal aan de hand?’ vroeg ik haar om mezelf de tijd te geven. M’n vriendin vreesde dat ik de barmhartige Samaritaan uit zou hangen en dat ze die avond de code moest veranderen.

En dan was er ook nog dat Franse meisje dat huilde omdat ze op haar eerste dag in de stad waar ze ging studeren met de auto van haar ouders langs een andere auto was geschuurd tijdens het inparkeren. Och, dat was me ook een verhaal.