Het is vroeg in de ochtend. Zo’n moment dat je wakker wordt, maar weet dat je nog uren slaap voor je hebt liggen. Je snapt niet dat je wakker bent, maar je vraagt je ook niet af waarom. Omdat de droom nog half aan de gang is, en de werkelijkheid er niet toe doet. Je hersenen liggen nog op apegapen, en zeggen je – ‘Ja ja, je ogen zijn wel open, maar dat betekent niet dat je wakker bent.’
Voor hetzelfde geld was ik dit moment van wakker zijn vergeten. Nu keek ik echter recht in de ogen van Sjakie en beiden wisten we –‘Ok, is goed.’
Zes gasten, twee auto’s, jumbo boodschappen, een roadtrip, en een vakantiehuisje op Landal in de Ardennen. Quality time en niets doen. Toen we vandaag het huisje achterlieten stonk het. Naar drank, vlees, zoutig zweet, en vele, veele scheten. ‘Quelle meur!’ zoals Chantal het eloquent beschreef. Ik hoop dat de schoonmakers genoeg betaald krijgen, of de opslag krijgen die ze verdienen. Zelf hadden wij er geen last van. Ik wil niet zeggen dat we resistent voor de geur waren, maar op een gegeven moment kwam bij mij de wijsheid op – ‘What doesn’t kill you, makes you stronger…..’ Wat moeten we sterk geworden zijn tijdens dit weekend. Als wetenschappers nog op zoek zijn naar vaccins voor dubieuze ziekten, grote kans dat ze die in ons bloed aantreffen.
Voor het weekend hadden we niks gepland, maar wel de nodige voorzorgsmaatregelen genomen. Naast de genoemde boodschappen, was de kamerverdeling van groot belang. Want wie tijdens het slapen hele bossen omver zaagt, die zal bij zijn collega ingedeeld worden. Laat ze samen maar hele amazonegebieden ontginnen, Sjakie en mij niet gezien. Japie mocht zijn leven wagen naast Chantal, en Sander mocht kijken of hij sneller schoot dan Lucky Luke. Sjakie en ik zouden op z’n Bartjes doorslapen. Geen gesnurk in onze kamer.
Na aankomst & installatie, liepen we de kantjes ervan af. Gewoon omdat het kon. We hoefden niets, en dat zouden we weten ook. Dag één verlieten we het huis niet, maar overleefden op pasta á la Luke, poker, klaverjassen, drank, snacks, en natuurlijk films, & fifa 13! Dag 2 begon de meur al kopjes te geven, dus verlieten we na ons lunch-ontbijt het huisje om te gaan zwemmen. Hilarische taferelen – Chantal verbrak records op de glijbaan, Luke mocht niet op de tegelgroeven van het zwembad lopen, in het bubbelbad vielen scheetjes niet op, de waterstralen streelden de balletjes, Sander wilde niet op en neer springen na het douchen, er was één en al nattigheid, en de badmeester hield de doerakken allemaal in de gaten. Vervolgens herhaalde het ritueel van de dag ervoor zich, met het ‘burgerlijke gourmetten’ (aldus Luke Facebook) en het kroegbezoek als uitzonderingen. Dag 3 was om het even. Afscheid nemen stond hier centraal.
Tijdens het weekend sloop af en toe het gevoel bij mij voorbij ‘enige diepgang’ te missen. U zult na al het bovenstaande wel denken: ‘Hoe kan dat nou? Er zal toch minstens 15 cm diepgang zijn geweest.’ Ik weet het, ik weet het, het klinkt misschien raar. Ik kon het niet helpen terug te denken aan de band die tijdens ons eerste weekend Ardennen in 2012 werd gesmeed aan de kroegtafel. Tijdens een spelletje ‘truth or dare’. Ergens verwachtte ik zo’n ‘smeed-moment’ wederom. Nu, achteraf, besef ik dat het gehele weekend een smeedmoment is geweest. Er hoeven niet persé woorden gesproken te worden om gevoelens uit te drukken. We zijn mannen. Weten dat er vrienden zijn waar je terecht kunt als je hulp nodig bent, is voor ons genoeg. We zijn van de daden, niet zozeer van de woorden. We brachten tijd met elkaar door, inhaleerden elkaars scheten over de longen. Als dat geen diepgang en verbondenheid is, dan heb ik het mis.
Vanavond wilde ik een tukkie doen op de bank, en even miste ik Sjakie zijn aanwezigheid in de kamer. Welterusten vrienden, ik wens jullie een fijne week. Volgend jaar staat alweer geboekt! Bedankt! X