Er zijn veel mensen eenzaam in de wereld. Alleen zijn is een halszaak welke veel mensen het liefste vermijden. Er heerst schaamte over. Je zou zielig zijn, alsof er niemand van je houdt, en je totaal verlaten en verloren bent. Je zou je kunnen afvragen waar jouw huisje, boompje, en beestje blijven. Zodat de rest je niet zielig vind…
Ik lig op mijn bank. Alleen. Een zelfverkozen status. Ik betrap mezelf op het gevoel van eenzaamheid. Verdriet en lijden vallen me lastig. Als ik niet sterker was, greep ik naar de fles, uit vermijdingsangst. Om het gevoel te verdrinken. Eenzaamheid is een existentieel gevoel. Het roept bestaansvragen op – Wat doe ik hier? De strijd tegen de schaamte, of het vermijdende gevecht met de eenzaamheid kan een heel leven in beslag nemen. Men kan zijn leven wijden aan de ander, en zichzelf erin verliezen.
‘Hoe ga jij om met eenzaamheid?’ vroeg ik haar eens. Ze laafde zich eraan zei ze. In haar eentje drong het geluk van de wereld om haar heen, beter tot haar door. Soms niet, en mistte ze de warmte van een ander. ‘Het blijft een eeuwigdurende strijd. Een mooie strijd, want hij is de moeite waard. Want wij zijn de moeite waard.’ Plots bedacht ik mij dat eenzaamheid niet de afwezigheid van een ander is, maar een test voor je ziel. Het ligt er net aan waar jij je op wilt focussen. Als je kijkt naar wat je niet hebt, zul je lijden. Een ander kun je niet dwingen jou van je eenzaamheid te verlossen. Als je echter geniet van wie je bent, met al jouw talent, en beseft dat mensen dit dagelijks in jou zien, en zij van jou houden om wie je bent. Dan zul je dankbaar in eenzaamheid kunnen zijn.
Dus schaam je niet als je alleen bent. Laat het geluk tot je doordringen. Geef jezelf de tijd om je talent te kristalliseren, zodat jij vol zelfliefde schittert, en anderen van jou genieten. Je krijgt, wat je geeft. Wijd je leven aan jezelf, zodat de rest ervan profiteert. Ie bent ja nooit allennig. Altied denkt er wel één aan je. x