Een tijdje terug stond ik voor een gesloten sluisbrug. De sluis ligt op m’n vaste fietsroute naar een cliënt en ik gebruik hem als tussendoor weg om vijf minuten omfietsen te voorkomen. Ik houd van tussendoor weggetjes. Ze besparen mij tijd en ze geven mij het gevoel dat ik van de gebaande paden afwijk. De rebel in mij geniet van deze kleine protesten. Een ketting sloot het aangebrachte hekwerk af en ik bleef met vraagtekens achter.

Een tijdje later las ik in de Gezinsbode dat de brug was afgesloten omdat er te vaak ongelukken gebeurden. Hoe mensen het voor elkaar kregen wist ik niet, maar je moest van goede huize komen om een ongeluk te krijgen op deze brug. Ik liet m’n gedachten daar eens over gaan en vermoedde dat de mensen die verantwoordelijk zijn voor de brug, hem gesloten hadden omdat zij die verantwoordelijkheid niet wilden dragen. ‘Als je dan gewoon een bordje neerzet waarop staat – gebruiken op eigen risico. Dan ben je toch van al dat gezeur af?’

Drie maanden gingen voorbij voordat ik de route langs de brug weer eens probeerde, het risico lopend dat ik alsnog om moest fietsen. Tot mijn blijde verrassing kon de sluisbrug weer gebruikt worden en er stond een bordje bij – gebruiken op eigen risico. ‘Fantastisch,’ dacht ik. ‘Als de overheid dat beleid ook kon toepassen op corona en mensen zelf verantwoorde keuzes maken…’