Jarig zijn heeft niet met de dood te maken, maar tegelijkertijd wel. Ik heb het weer gered, een jaar overleefd. Niet dat het mij moeilijk werd gemaakt, gelukkig niet zelfs.

De vragen hoe ik dat vind om ouder te worden en of ik echt het gevoel had jarig te zijn, kwamen voorbij. Mijn verjaardag ervaar ik als een heuglijk feit dat ik wil vieren met de mensen die in m’n hart zitten. Toch nodig ik niet iedereen uit, want m’n hart is daarvoor te groot en m’n portemonnee te klein. Hoewel ik daar dit jaar wel een manier op lijk te hebben gevonden, ik vier het volgend weekend bij een kroeg. Ik hoef geen cadeau, je betaalt gewoon je eigen drank. Ik heb de kroeg niet afgehuurd, hij is open voor iedereen die er wil zijn en daar ga ik bij zitten om samen te zijn met iedereen die ik uitgenodigd heb. Hopelijk is het fijn weer en zo niet, dan zien we dan wel hoe het gaat.

M’n ouders en schoonouders waren vandaag op bezoek, even werd benoemd dat zij dichter bij de dood zijn dan ik. Ja, dat hoop ik ook, maar zeker weten doen we dat niet.