maar er valt ook veel niet te zeggen. Zoveel kan er verteld worden. Doch soms is zwijgen ook goed. Ik denk aan jou. En ik denk aan haar. Ik denk aan die ene die ik nog tegenkwam. Ik denk aan die ander die moe werd van de rondjes die ze in mijn hoofd liep. Zoveel nieuwe indrukken deed ik weer op en stuk voor stuk waren ze mooi. Ik vroeg aan Abke wat ik nu in mijn column moest zetten. Zolang ik maar eerlijk ben, antwoordt ze me. Eerlijk zijn… dat deed me denken aan een film die ik eerder op de avond met Ronnie had bekeken, “As it is in heaven”. Enigszins beschonken na het kijken van de film “Rocknrolla”, bekeken we die film als tweede om de tijd tot aan de kroeg te doden. Althans, ik dacht dat we daarna naar de kroeg zouden gaan, net als vorige weken. Ronnie bleek andere gedachten te hebben. Echter veranderde zijn resolute maar met twijfel uitgesproken “NEE”, tot een “Ik weet het niet zeker” en uiteindelijk belanden we toch in de kroeg. Dus we doden de tijd tot we naar de kroeg gingen met deze tweede film en ik was ervan onder de indruk. Als ze mij van tevoren hadden gezegd dat ik een Zweeds gesproken film mooi zou vinden, dan had ik diegene geantwoord: “Dat weet ik nog niet, dat ligt aan heel veel factoren. Humor is altijd een goede factor, de verhaallijn doet wonderen soms, actie kan ook een must wezen en last but not least een fijne vrouw die speelminuten meepikt. Het oog wil tenslotte ook wat.” Dat had ik diegene geantwoord die van tevoren tegen mij zou zeggen dat ik een Zweeds gesproken film mooi zou vinden. Of misschien had ik gewoon helemaal niets terug gezegd omdat ik wist dat diegene helemaal niet bestond en dat ik dat alleen maar in mijn column beschreef. In ieder geval, we bekeken die film en potverdorie wat een wijsheid kwam erin voor. Zo vertelde een vrouw tegen een dominee, dat een mens niet kan zondigen, omdat er geen zonde bestaat. De kerk heeft de zonde bedacht als machtsmiddel. De mens heeft dan namelijk de kerk nodig om vergeving te krijgen. De vrouw zei dat God niet veroordeelt, maar de mens doet dat. God is onvoorwaardelijke liefde. Ik dacht er hetzelfde over en misschien vond ik het daarom wel wijze woorden. Ik vond het in ieder geval mooi om ergens terug te zien wat ik altijd al dacht. Het niet oordelende karakter trok zich eigenlijk als rode draad door de film en mensen veranderden. Ze werden meer zichzelf en eerlijk. Alsof ze het gevoel kregen dat ze er mochten zijn, met uiteindelijk resultaat: muziek die de mensen tot in hun hart raakt.
Daar draait het volgens mij om in het leven, het hart. Waar al onze verlangens liggen. Verlangens die het beste in onszelf naar boven kunnen brengen, maar ons ook kunnen laten lijden. Lijden omdat we onze verlangens onderdrukken of negeren. We hebben altijd een keuze, ook al voelt het niet zo. Nou nou… er zit wel zware kost bij vandaag. Het is dan ook zondag en er mag gepredikt worden. Nu vind ik het wel weer genoeg.
Ik moet lachen als ik denk aan Bening, pratend met een MILFje in het gangpad. Ik moet huilen als ik denk aan die jongen die met zijn ziel onder z’n arm liep. Ik grijns als ik denk aan de Dijk en zijn grijns. Ik zucht als ik terugdenk aan het mooie contact met Abke. Ik vind het jammer dat er drie keer ruzie was. Afsluitend een mop: Iemand uit Hijken en iemand uit Beilen kijken naar een begrafenis. “Wie is de dode?” vraagt de Beilenaar. “Ik denk diegene die in de kist ligt”, antwoordt de Hijkenaar.