- 2 november 2015
- Alfons
- 1 reactie
Ik liep naar de stad, ik was te laat. ‘Excuses, ik red 20.25uur niet. M’n fiets staat nog op’t station, ik kom lopend. Uur of negen.’ In het donker liep ik mijn 2 km lange straat uit, ik had nog 3km te gaan (bron – afstandmeten.nl). Wandelend hield ik de groepsapp in de gaten. Één van de drie dames berichtte dat ze er als eerste was. Omdat ze niet van wachten hield ging ze maar geld pinnen. Even later stuurde ze dat ze na het pinnen ten huwelijk was gevraagd door gasten die aan de overkant van de straat voor een kroeg hadden gestaan. Ze wilde nog niet trouwen, dat paste niet in haar plaatje had ze hen verteld. Ze dronken verder.
Carice berichtte dat ook zij een half uur later arriveerde, dat kwam haar beter uit. Mijn vermoeden was dat de seks uitliep, maar zoiets zei een dame blijkbaar niet.
Lulu stond inmiddels samen met dame één in de rij voor de Vera. Circa Waves was de band van de avond, ik kende ze niet. Van origine was het concertuitje een cadeau voor Kate, maar zij zat onverwacht verliefd in Chilli en daar dronken wij later op de avond op.
Het voorprogramma kon net zo goed de hoofdact zijn, van beide bands verstond ik geen zak. ‘Jij bent toch niet zo iemand die vooraan gaat staan hé?’ polste ik Lulu tijdens het voorprogramma. ‘Dat klopt,’ had ze geantwoord. Circa Waves zette twee stappen op het podium, en Lulu wuifde met haar handje gedag. ‘Wij gaan naar voren!’ Potverdimme, verraadster. Gelukkig was Thomas aanwezig, en de vrolijke kornuit liet zich opgeilen door de barvrouw tijdens ons gesprek. Na een respectabele tijd zei die: ‘Ik moet weer aan het werk,’ en hij vertrok met de barvrouw naar achteren. Het bleek z’n vriendin te zijn. Daar stond ik dan, op de beste plaats in de zaal, namelijk aan de bar. Het gedans en de muziek gingen aan mij voorbij. De mensen die af en aan de overgebleven barvrouw bezochten vond ik het interessantst. Ik lurkte lekker aan m’n 7up. Volgens mij zag ik de zanger van Swinder, dé Groningse versie van Skik, ook in z’n eentje staan. Of het was een onbekende rossige baardhipster. Drie meisjes die hun id-kaart voor elk te bestellen biertje moesten laten zien, giechelden vaak in mijn richting. Wat moest je ermee? Negeren. Plots vergezelde Carice mij met een drankje en we verkozen een goed gesprek boven deze rommel. Een optreden van de Opposites, dat was pas een feest! Deze gasten bewogen mijn kringspier niet eens.
Het concert eindigde na 50 minuten, ze kenden niet meer liedjes tot mijn verbazing. ‘Kroeg doen?’ Het was half elf geweest. Mijn achterhoofd dacht aan het omarmen van het cadeau dat stond te wachten: mijn Berenburg licentie, welke na twaalven in ere hersteld zou worden, dan zat mijn maand alcoholloos zijn erop.
Rond kwart voor twaalf keek Lulu mij aan. ‘Ik heb hem nog nooit zo zien kijken,’ zei ze. ‘Ik ook niet!’ sprak Carice. Nummer één kende mij niet goed genoeg om er een uitspraak over te doen, en sprak over trouwen. Op mijn stoel gezeten zocht ik de aandacht van de oobster. Ze liep rond, maar niet langs. Ik vertikte het om naar de bar te lopen. Om twaalf uur zat ik met lege handen. Carice kon het niet langer aanzien en liep naar de barvrouw. Blijkbaar zat ik als een kind tijdens Sinterklaasavond in mijn stoel toen onze bestelling eraan kwam. Hij straalde erover, ik nam hem ter hand en maakte er geen verdere woorden aan vuil. Dat doe ik later deze week op – www.gezapigejackpot.com