‘Zo, zijn jullie al lang bij elkaar?’ ‘Ja, bijna vier jaar!’ ‘HA vier jaar, dat is helemaal niet lang.’ ‘Nee,’ vulde haar vriendin haar aan. ‘Wacht maar tot je zo oud bent als ons!’ Als Waldorf en Statler zaten de twee vriendinnen op leeftijd op het terrasbankje voor de kroeg. Sigaretje in de ene hand, glas drank aan hun zijde, even de hand van de ander vasthoudend en het dekentje op hun schoot weer op de juiste plek leggend. Ze heten ons deze Eurosonic avond mosterend welkom in hun Stadsschouwburg kroeg. Lachend om hun eigen grappen lieten we hen in de kou achter.

‘Een biertje en een cola berenburg alsjeblieft.’ Naast mij aan de bar zat een vrouw naar haar glas te staren. Ze prevelde ‘stew-pit Inglish’. De man rechts van mij deed er tien tellen over om te reageren met ‘bloddy brexit’. De man achter hem was iets rapper van tong en debatteerde met een man links van mij over het hele Engelse gebeuren en de vrouw probeerde het glas wijn aan haar mond te zetten. Het was een fantastisch tafereel. Wij proosten erop dat we net zo oud mochten worden als onze voorgangers in die kroeg.