Opeens zie ik in mijn ooghoek een man op het podium staan. Hij staat naast de gitarist en lijkt wat van plan. Hoort dit bij hun act? Wat staat hij te gebaren? Het lijkt alsof hij de mensen voor in het publiek dichter bij elkaar wil hebben. Met één been gehurkt op iets alsof…och gut, hij wil springen.

Eurosonic. Groningen is een paar dagen het muziektoneel voor nieuw (inter-) nationaal talent. Verscholen in boekhandels, kroegen, kerken of synagogen kon men een bandje vinden. Helaas heb ik één van mijn favorieten gemist – Swinder. Vrij vertaald: Skik, alleen dan in’t Grunnings. Donderdag-, vrijdagavond en zaterdagmiddag bezat ik de vrijheid om hier rond te struinen.

Daar stond ik dan. In de kroeg, een nieuwe band had zich net geïnstalleerd op een kleine verhoging en daar was de man naast gaan staan. Vermoedelijk met enkele drankjes achter de kiezen gezien het tijdstip en z’n plan. Z’n armen wuivend naar het publiek. ‘Vang me op, vang me op!’ geboden ze. Het publiek schoorvoette wat heen en weer.

Toen was het moment daar, de man deed een stap, sprong, zweefde een moment in alle bravoure door de lucht en knalde vervolgens door drie armen op z’n bakkes. Het gros van het publiek had het niet zien zitten, z’n stagedive. Hij werd snel opgeraapt door een vrouw en afgevoerd. Niks meer van vernomen. Maar wat een machtige sprong was het geweest.