Even wat anders. ‘Wat anders’ breekt zo lekker m’n gang van zaken.

‘De tijd vliegt,’ zeggen volwassen mensen. ‘Omdat je niks nieuws meer ontdekt,’ denk ik dan. Over volwassenen gesproken, als ik op het schoolplein kom, zie ik allemaal echte ouders. Dan voel ik mij vervreemd, ze zijn allemaal zo gehaast en serieus. Dat terzijde.

Af en toe er tussenuit. Dagen lijken op elkaar, een week heeft ongeveer dezelfde structuur. ‘Structuur hoeft niet saai te zijn, je moet het voor jezelf ook een beetje leuk maken,’ zei Linde tegen mij.

Daar zei ze wat. Daarom heb ik sindskort op m’n twee vaste werkdagen tijd ingepland om te spelen. Ik boulder: niet-zo-hoog-klimmen-met-een-mat-eronder is dat. Dat voelt als spelen. Wanneer klim jij nog ergens op of in? Juist.

Het voordeel is dat het alleen kan, er hoeft niet iemand mee naar de hal om het spel mee te spelen. In m’n eentje lig ik soms op de mat te grinniken omdat m’n vingers de kracht missen om zich vast te houden aan een ruwe rand van drie centimeter.

Morgen heb ik een ander uitstapje bedacht. Ik trakteer Djoek en mezelf op een massage bij een salon in de buurt. Ik ben zeer benieuwd.