Hij staat daar, 90 jaren oud. Nog altijd mijn opa. Dat is hij al mijn hele leven lang. Geen spat veranderd. Opa’s blijven dezelfde liefdevolle mannen die ze van kinds af aan zijn. Vrijdag was hij jarig en hij had het zo geregeld dat zijn hele familie in een grote afgehuurde zaal was. Zijn huis was daarvoor niet te klein. Zijn liefdevolle achterban is gewoon te groot. Samen met oma stond hij in het middelpunt. Ik zal deze dag nooit vergeten. Hoe hij zijn liefde deelde met ons. Oud en jong. Dochter, kleindochter, schoonzoon, kleinzoon of achterkleinkind. Ik benoem lang niet iedereen die aanwezig was. Het zijn er teveel. Het hart lijkt oneindig groot. Hij geeft veel, maar ontvangt nog meer en ik vraag me af hoeveel het hart hebben kan. Het hart lijkt oneindig groot!
Twinkelende ogen. Ze bezitten ze beide. Gepaard met een glimlach die even ondeugend is als de kinderen die ze waren, maar tegelijk zo schoon als de vrouwen die ze worden. Mijn nichtjes. Ze vertrekken zaterdag naar Zuid Afrika en ik zal ze missen. Het moet maar. Ze zullen vreugde schenken aan arme kinderen en steun aan hun tienermoeders. Hun hart zit op de goede plek. Ik ben trots op ze. Duidelijk zie ik Karlijn voor me, mij vragend bij het afscheid vannacht of ik haar deze week nog zie. “Daar zorg ik voor!” Al moet ik het vliegtuig daarvoor stoppen dacht ik bij mezelf. Nienke huilt. Wat er ook om mij heen gebeurde en wie daar voor mijn aandacht ook vroeg, ik heb alleen oog voor mijn nichtje. Ze huilt in de armen van haar beste vriendin. De nacht is bijna aan zijn einde en dat besef dringt tot haar door. Het lijkt net of ze niet wil dat de avond eindigt en kan moeilijk haar beste vriendin loslaten. Nu schrijf ik het wel met een brok in mijn keel, maar vannacht hield ik me sterk. Hield haar beschermend in de gaten. Alsof niemand haar mocht kwetsen. Alsof niemand mijn nichtje pijn mocht doen. Toch stond ze daar te huilen en ik kon er niks aan doen. Ach ze gaf zelf al aan dat ze slecht is in het nemen van afscheid, dus het hoort er allemaal bij.
En aan het einde van dit weekend besef ik dat ik morgen vrij ben! Wat ben ik ook een geluksvogel. Geen sneeuw die me dat kan afpakken. Ik hoor de mensen zeggen, klagen zelfs, dat het nu wel eens afgelopen mag wezen. Ik hoop echter dat ik morgen weer een sneeuwbalgevecht met mijn neefjes kan houden. Iemand moet het ze leren en ik doe dat maar al te graag.
Het weekeinde mag dan op zijn einde zijn, ‘de bushalte’ zal als item gaan starten op ploep.com. Wie weet zelfs met een trailer! “De bushalte? Wat is dat voor item?” Ik hoor het u vragen. Houd de site in de gaten en dan komt u er vanzelf achter! Fijne week!