Och dat leerde ik op Ter Horst. Daar woonde ik vroeger en wat vond ik het jammer dat we daar weggingen. We leefden op een boerderij. Weids. Met graslanden omgeven en schapen grazend. Een schuur op de oprit als onderdak voor m’n vaders busje van Oostland Woonland waar hij voor werkt. Een andere schuur achter het huis waar ik nooit inkwam, maar wel vaak door het raampje naar binnen keek. Er hing een mysterie rondom die schuur, maar ik heb het nooit diepgaand onderzocht. De rest van mijn omgeving bood teveel afleiding. Er was namelijk nog een schuur die aan het huis vastzat en hierin begaven wij ons vaak. Mijn zussen en ikzelf. Achterin had je een soort stalletjes, ik gokte dat Jezus hier vroeger in een kribbe lag met de benodigde schapen om zich heen. Wij hadden de eer om er te spelen. Ik weet niet wat voor spel we precies speelden, volgens mij ‘vader en moedertje’. Ik weet alleen mijn aftocht nog, huilend op zoek naar moeder. Naar troost en hulp tegen het onrecht dat mij was aangedaan. Gemene zus.
Ik groeide daar op met de bal. Volgens mij was dat mijn eerste cadeau. Al vanaf mijn eerste stappen, zie ik mezelf op foto’s lopen met of achter een bal. De eerste nachten sliep ik ermee, dan was hij nog schoon. Later was hij te vies om mee naar bed te nemen, ondanks mijn voornemen om hem schoon en netjes te houden. Als ik voetbalde lette ik daar niet op. Dan waren er geen grenzen aan het geweld dat ik de bal aandeed. Achter ons huis hadden we voor mijn kleine benen een gigantisch grasveld. Met genot denk ik terug aan de momenten dat ik met mijn vader voetbalde. Haha ik weet nog goed dat hij mij op keeper zette voor de ramen van de keuken. Dat was niet echt slim van hem. Nog steeds zegt hij dat ik die bal tegen had moeten houden.
Als er niet werd gevoetbald, hadden we ons klimrek achter in de tuin nog. Een waar kasteel dat overwonnen moest worden door het te beklimmen om vervolgens over mijn koninkrijk uit te kijken. Ongeslagen overwinnaar, held van de buurt voelde ik me. De boom met het touw en de schommelautoband stond er vlak naast en hoe simpel dat ook mag lijken in het volwassen oog. De tuin met zijn boom, gras en zandbak was een waar feestijn!
We spraken vaak over Bruno. Ondanks dat alleen mijn oudste zus hem had gekend van ons vieren, was hij levendig aanwezig in mijn leven. We hadden een hond! Een legende was hij. Hij had ons namelijk verlaten vlak voor mijn tweede zus geboren was. Wat bezielde hem? Waar was hij? Zou hij nog leven? Zoals de Elvis fans beweerden dat Elvis nog ‘still alive’ was, zo liep Bruno nog steeds ergens op mijn wereld rond. Hoe zou het met hem gaan? En zal hij nog eens terugkomen? Ik hoopte het vurig. Hoe het kon dat mijn moeder niet een nieuwe hond wilde omdat ze allergisch voor honden was, was mij een raadsel. Bruno was daadwerkelijk speciaal, ze was immers niet allergisch voor hem geweest.
Zo bijzonder als mijn pogingen waren om schapen te vangen, zo bijzonder was mijn rode crossfiets. Trots staan mijn opa & oma Pot met mij en mijn fiets als cadeau op de foto. Mijn opa & oma moesten wel veel van mij houden zo concludeerde ik. Het moment dat ik leerde fietsen was waarschijnlijk daarvoor al aangebroken. In de verhalen hierover hoor ik alleen maar dat we op onze grote oprit oefenden. Mijn oudste zus en vader erbij. Op het zadel blijven zitten, trappen, ze liepen mee en lieten me los. Daar ging ik, zonder vrees en zonder richting. Of in ieder geval niet de goede en ik belandde in het wasgoed van moeders waslijn. Mijn eerste schreden waren gezet en vandaar ging ik op weg naar mijn rode opa crossfiets.
Vanavond begeleidde ik mijn grote mensen fiets door de straten van Groningen. Een klein leven later. De frisse lucht tintelt op mijn gezicht en ik ben blij. De mensen zijn vredig op straat. Het is een heldere lucht met sterren bezaaid. Ik zie een Chinees meisje lopen langs de Vismarkt. Ik zie een oude man zitten in een verlichte kamer van zijn huis. Het achterste gedeelte van het UMCG terrein behelst een GGZ gebouw. Licht schijnt vanuit een steriele huiskamer met emotieloos meubilair. De verkeerslichten stoppen mij niet op dit tijdstip, want ondanks zijn rode kleur is de weg leeg en ik geef mezelf daarmee groen licht. De AA – kerk biedt extra ruimte aan Whisky liefhebbers en daar had Al gebruik van gemaakt gister. Ik kom net bij hem en de vrouw vandaan. Ze mag morgen een proeve van bekwaamheid doorstaan en zal er hoogstwaarschijnlijk voor slagen is mijn verwachting.
Al, een goede vriend die ook een klein leven oud is. Waarschijnlijk heeft hij mijn rode crossfiets nog gezien. Mijn oude stalen ros. Kon ik hem nog maar even begeleiden door de straten van Groningen. Dan kon ik met hem mijn tevreden gevoel delen. Bedankt opa & oma!