‘Wat is daadwerkelijk willen?’ Dat was de vraag waarmee de Filosofisch Practicus leraar mij de straat opstuurde. Die vraag behelsde alles wat ik in drie kwartier tijd met hem had besproken.

Af en toe lees ik de vraag van het papiertje. De vraag draag ik bij me, als een kiezelsteentje in m’n schoen trekt hij zo nu en dan de aandacht van m’n gedachtegang. Voor mijn studie zit ik zelf in de stoel van bezoeker en praat met mijn leraar over zaken die mij bezig houden. Zelfonderzoek maakt een mens wijzer. Ik bracht in dat ik beweer op het Kuna festival te willen staan, maar hier tevens over twijfel. ‘Zijn mijn beweegredenen wel puur?’ vroeg ik hardop. ‘Wat betekent puur?’ vroeg hij mij. Dat was de vraag waar ik de vorige keer de deur mee uit liep en waar we het gesprek mee starten.

‘Tja puur is als het echt is, authentiek, iets van nature.’ Ik somde enkele begrippen op, maar daarmee had ik het begrip puur niet uitgelegd, de leraar was niet tevreden. Hij vroeg: ‘Want hoe zit het dan met puur goud?’ ‘Tja, in die context komt het woord ‘zuiver’ bij me op.’ Zuiver, ontdaan van smet. Nou goed, zo ging de verkenning verder en op een gegeven moment vroeg hij mij: ‘Mag iemand zeggen dat hij iets wil, als hij het vervolgens niet doet?’ Dat vond ik eerst een gekke vraag. ‘Natuurlijk mag dat,’ dacht ik. Maar toen ik er bij stilstond, was het zo’n gekke vraag niet. Want iemand doet een belofte die hij niet nakomt. ‘Ik wil op het Kuna festival staan,’ zeg ik bijvoorbeeld, maar vervolgens onderneem ik geen actie tot het schrijven van een stuk. Iets willen is makkelijk, het daadwerkelijk doen moeilijker. Eigenlijk doe ik mezelf een belofte door te zeggen dat ik het wil, maar stel mezelf teleur door geen actie te ondernemen. Hij benoemde het als twee bewegingen: één naar het doel toe en de ander gaat er juist vanaf.

Zeer interessant. Het werd me duidelijk dat de belofte een last werd. Het was te groot, te onoverzichtelijk welke stappen ik moest zetten om het uit te voeren en daardoor werd het een verplichting. Bah dat hoefde ik niet, laat maar. Terwijl ik na een tijdje toch besef dat ik het wil.

Dus m’n voornemen voor 2019 is m’n wil om te zetten in daden. Kleine stappen om tot iets moois te komen.