Vandaag was ik even gastspeler bij een team in Groningen, ik was nieuwsgierig of ik het nog kon. ‘En, vond je het leuk?’ vroeg ze na thuiskomst.

Ongeveer een jaar geleden speelde ik m’n laatste voetbalwedstrijd. Met m’n vrienden in het Driede werden we dat seizoen kampioen en m’n voetbalkoek was op. Ik nam afscheid en was voetballer af. Vrije zaterdagen lonkten en het moeten presteren kon ik loslaten. Een druk die ik mezelf oplegde en waar ik deels mee om kon gaan. Mentaal ben ik niet zo sterk, ik zocht namelijk naar de balans in ‘het goed doen’ voor de ander en mezelf. Het willen voldoen aan de verwachtingen van anderen vanuit m’n wetenschap dat ik een verschil kon maken, had er toe geleid dat ik niet wist wanneer ik teveel van mezelf verwachtte.

In het Driede deed het er minder toe dan de jaren in het eerste elftal, maar altijd voelde ik m’n prestatiedruk. Al doende leert men en ik kwam steeds dichterbij een balans van verantwoordelijkheden: moet ik die man oppakken of is dat een ander z’n verantwoordelijkheid? Ik leerde loslaten en niet meer alles (alleen) te willen oplossen. Om dat soms te verantwoorden naar anderen hield ik grappend het masker van luiheid op, maar in werkelijkheid wist ik me niet altijd een houding te geven. Ik wist niet altijd wat goed was om te doen. Ik leerde dat vertrouwen geven aan de ander, de ander goed doet. Ze leerden geloven wat ik geloofde: dat zij die man konden oppakken.  

‘Ach leuk, leuk…Ik weet steeds beter hoeveel ik m’n best wil doen,’ antwoordde ik haar. Ik was een onbekende als gastspeler voor dit team, maar kreeg allemaal complimenten (ook van de aardige tegenstander) en vragen waar ik voetbalde. M’n nieuwsgierigheid had een bevredigend antwoord.