Af en toe vertoef ik mij in geboortedorpwarmte. Dan verlaat ik de stad en wikkel mij in de geborgenheid van m’n wortels.

Het was een woensdagavond, de voetbaltraining was uitgelopen tot een kleine derde helft en ik bevond mij met enkele prominente figuren in de Pala’s. Dat is de lokale Häsret die een ieder op z’n wenken bedient.

‘Alfons jij bent toch filosofisch aangelegd,’ zei ze tegen mij aan de bar en schotelde mij vervolgens een vraagstuk voor. Ik verbaasde mij over haar inschatting, ze kennen mij hier beter dan ik dacht. ‘Jij bent een allemansvriend,’ kreeg ik even later van Sjakie te horen. ‘Hoezo?’ reageerde ik wat verdedigend. ‘Niet negatief bedoeld, jij kunt gewoon met iedereen opschieten.’ ‘Ooh zo.’ Ondertussen zat links van mij m’n jonge oude buurman. Hij woonde nog steeds in de straat van m’n ouders en ik voelde me trots op hem. Hij was niet langer meer het kleine buurtjongetje waarmee ik in onze speeltuin voetbalde. Het was een kerel met plannen en wijsheid. Hij zei dat hij graag twee kanten van het verhaal wilde weten alvorens hij een mening vormde. Dat was zijn reactie op de filosofische discussie die bij het meisje links van ons verder was gegaan. Goeie reactie vond ik. De discussie was verandert in een quiz en Doempie aan het einde van de bar zocht het antwoord op z’n mobiele telefoon, ‘Freud zijn tweede naam is …’ en m’n aandacht verplaatste zich naar het meisje dat dronken binnen waggelde. Voetje voor voetje staarde ze naar de grond, ze had moeite om zichzelf overeind te houden. Ze leek verdwaald in de wereld en zocht een veilig onderkomen. Dit was de enige tent die nog open was en ze bezette een tafel in het zicht van de baas. Hij ontfermde zich bezorgd over haar.

‘Ben je nog altijd vrijgezel Alfons?’ Ik deed mijn best om niet naar haar boezem te staren, maar de alcohol liet hem mij echter ook niet vergeten. Ze studeerde aan de universiteit en bevond zich hier aan de bar tussen boerenpummels, waar ik op dat moment de leider van was. ‘Nee joh, ik ga fantastisch met de mooiste. Ga samenwonen binnenkort, giet mooi!’ De hele bar verbaasd, niemand die het had verwacht. Ze waren net zo blij voor mij als m’n ouders. De oprechte interesse die volgde, typeerde hen en zoals Erica voor Lohues, zo zal Beilen altijd mijn thuis zijn.

Af en toe checkte ik de tijd op de telefoon van m’n buurjongen. M’n trein naar Groningen hield ik in de gaten. Vervolgens verloor ik mij in een gesprek met een vriend. De tijd uit het oog en plots moest ik gaan anders was ik te laat. ‘Gaat er nog een trein dan?’ vroeg de baas. ‘Ja, om 1.33uur.’ ‘Oh neem haar maar mee dan!’ Daar was ik al bang voor en terwijl alle prominenten verbaal een beroep op me deden om haar mee te nemen, hield ik mij doof en liep naar buiten. Het meisje voortgeholpen door de baas stapte de zaak uit. ‘Kan ze bij je achterop?’ ‘Nee joh, de trein is rechtsaf, ik moet eerst links, m’n voetbaltas naar m’n ouders brengen en deze fiets omruilen voor m’n stationsfiets.’ ‘Oh, je moet hier naar rechts meisje,’ hoorde ik de baas zeggen. Ze staarde naar haar voeten, zouden ze het doen?

Thuis verenigde ik mij met m’n telefoon en checkte haastend de NS app. De laatste trein vertrok om 1.26uur las ik om 1.27. ‘Verdorie,’ en ik onthaastte. ‘Dan maar in Beilen slapen.’ En ik dacht aan het zwalkende meisje, waar was haar thuis?