‘Janine Jansen performs Tchaikovsky violin concerto 1, movement part 1.’ Vervolgens youtube ik part 2 er ook achteraan. Ze zijn namelijk net op dreef. Ze scheurt er vandoor zelfs. Ze neemt me mee terug naar de tekenfilms van Bugs Bunny en Road Runner. Warner Bros studio’s bracht klassieke muziek mijn wereld in. Ze sleepten mij mee naar spanning, schaterlachen, boosheid, en al vrij snel leerde ik het verschil tussen goed en kwaad kennen.
Janine Jansen (één van Neerlands beste violisten) sleept mij nu mee, aan het einde van mijn nachtdienst. Het is half zes in de ochtend. Morgen word ik twee en dertig jaren. Haruki Murakami’s personage Hoshino in ‘Kafka op het strand’ deed mijn vlam voor de klassieke muziek weer branden. Het is zonde om mij door het schrijven af te laten leiden van haar spel.
Daarom stopte ik, en sloot mijn ogen. Potver3, ze speelde gewoon naar een orgasme toe. Dat is wat het stuk doet. Ze begeleiden de held in het leven naar zijn apotheose. Plots denk ik aan Mandela. Hij ligt op sterven. Althans, zo doet de media vermoeden. Twee jaren terug besloot ik om ontslag te nemen van mijn baan en naar Kaapstad te gaan. Drie maanden van vrijwilligerswerk heb ik daar gedaan en ik mocht een glimp opvangen van het leven van de Zuid Afrikaan. Vooraf kocht ik het boek ‘In gesprek met mijzelf’ van Nelson Mandela. De man is een held. Een brok in de keel waardig. Zijn voorbeeld maakt me nederig. Zijn kracht is boven alles bewonderenswaardig en hij bevestigd mijn vermoeden – de mens is daadwerkelijk in staat tot grootheid. “Sta op klootzak. Verlaat je dolend bestaan, en besef de maatstaf!” vermaan ik de mensheid. ‘Hij’ legde de lat hoog. Moedeloos hoog. Doch wanhoop niet, maar geloof.
Ik kijk mijn reflectie in de schuifpui aan. De tl lamp boven de tafel verlicht mijn gezicht. Mijn reflectie is verlicht duister. Zo is mijn toestand. Ik begrijp niets van mijn gevoelens deze dagen. Verlang slechts naar de lichtheid van de dagen ervoor. Waar ik de zaken onder controle had. Rust voelde en vrijheid bezat. Ik bezit een spanning, alsof er een pijl afgeschoten gaat worden, waarmee ik mijzelf doel tref. Hevig verzet ik mij er onbewust tegen. Continue raast er in mij een strijd en ik weet niet waar hij over gaat. Ik loop en slaap erlangs. Ik leid mij af van zijn bestaan. Verlies mij in de wereld om mij heen. Ik voel mij gezien in de tragiek die Janine weergeeft in haar ‘Tchaikovsky violin concerto 2013’.
Weerbarstig sta ik op, maar lijd tegelijk mijzelf ten val. Alsof ying en yang elkaar van de troon stoten. Zo vergaat het de wereld. Zo vergaat het mij. Maar bovenal daagt er hoop aan de horizon. Janine vecht, zweet en speelt alle zorgen voorbij. Ze kwam, zag en overwon. Alleen rust ze niet op haar lauweren, ze stort zich weer ten strijde. De oneindigheid zal ontdekt worden, haar nieuwsgierigheid dwingt haar tot nieuwe werelden. Zij geeft ze ‘stuk voor stuk’ aan ons. Kippenvel. Bedankt.
Ik besmeur mijn waardering voor haar niet door af te dwalen in haar schoonheid. Ik luister slechts naar haar spel. Het youtube beeld verdwijnt op de pc achter mijn woorden. Ik schrijf en luister betoverd. Wat een begin van mijn dag. Ach wat lul ik, natuurlijk dwaal ik af in haar schoonheid.