Wat mij precies raakt weet ik niet, maar ik huil om ze. ‘Zoveel pijn’ grien ik weg en laat de tranen over m’n wang rollen. Om ze te voelen, het verdriet. Is het herkenning van de pijn of ben ik gewoonweg zo’n gevoelige jongen? Soms weet je niet waarom iets je raakt. Ik weet wel dat wat ik zie waarachtig is en dat ik mag huilen. Mannen huilen ook soms.

Hij vertelt zich verraden te voelen. Hij vertrouwde een vriend en deze schade z’n vertrouwen. Woede maakte zich meester van de plek in zijn hart waar eens liefde en blijdschap regeerden. Een muur werd opgetrokken en niemand in het verdere verloop van z’n leven werd toegelaten. De rest van de verhalen heeft een dergelijke strekking. Zonen die onbewust een leven lang verlangen naar het goedkeuren van hun vader. Een onbereikbare liefde die niemand op hun pad hen kon geven, hoe kwaad ze ook werden.

Wat ik zag waren mannen die er voor elkaar waren, onvoorwaardelijk. Ze genazen de pijn in hun hart, deelden verdriet, heelden hun wonden. Wat dan nog de meeste indruk maakt is de achtergrond van dit spektakel – een gevangenis in Californië.

Opeens besef ik mij wat mij onder andere raakte, het is die veilige omgeving waarin iedereen er onvoorwaardelijk voor elkaar is. Geen achterdocht, wantrouwen of angst om kwetsbaar te zijn. ‘Gewoon’ je gevoel delen. De pijn, verdriet, spontane blijdschap en al het geluk. Verlang ik naar een wereld waarin je je gevoel met iedereen kunt delen?

Het gevoel teleurgesteld te zijn dat het op aarde geen paradijs is begroot me.

Ik schreef deze column naar aanleiding van deze documentaire – The work (duur 84 minuten).