Weer een week achter de rug die geen avonturen opleverde zoals ik ze in films zie. Niet gebeten door een radioactieve spin waarna ik op muren kon klimmen of web kon schieten. Ik ben niet blootgesteld aan gammastraling waardoor ik groen word als ik boos ben. Ik zal het je nog sterker vertellen, er heeft nog geen pepernoot in m’n fietsband gezeten.

Soms denk ik dat alles mogelijk is. Dan slaat m’n fantasie op hol. Das mooi als m’n fantasie op hol slaat, dan is er namelijk van alles mogelijk. Fantasie is een fijne eigenschap van me, ik leef in mogelijkheden. Als ik op de fiets zit, kan ik er rekening mee houden dat een putdeksel uit de grond omhoog gesmeten wordt door uit de kluiten gegroeide Ninja schildpadden. Dat krijg je als je stripboeken hebt verzameld toen ik er nog geld voor had. Ooit zal het mij lukken om sneller dan m’n schaduw te bewegen.

Laatst vertelde ik m’n teamgenoten dat er vroeger een tekenfilm bestond die Marshall Bravestarr heette. Een hele planeet ergens in het universum werd geteisterd door bandieten, waaronder Tex Hex. De universele politie stuurde niet een heel leger, nee, zij stuurden één man. Maar wat een man was dat – MARSHALL BRAVESTARR! Zo sterk als een beer, zo snel als een poema en hij kon zien als een havik. Ergens slingert hier nog een cassettebandje van hem rond waarop ik zijn avontuur kan beluisteren. Daarom heb ik ook ergens een walkman rond slingeren. U kent hem wel, zo’n mp3 speler van broodbak formaat. Broodbakken…gebruikt men die nog?