We hoeven niks te doen. Samenzijn is genoeg. Elkaar aankijken en ervan doordrongen zijn dat ze naar me glimlacht. Ze is oprecht en zichzelf. Ik heb het goed gedaan door me door haar te laten uitkiezen. Ze koos voor mij en meestal snap ik waarom. Soms snap ik niet dat ik wegkom met m’n werk-ontwijkende gedrag, maar dat ligt dan aan haar mooie karakter. Ze neemt dan mijn hooi op haar vork en tilt tegelijkertijd haar eigen hooi nog en die van Foske en goed, dan ook nog maar die van de hond en poes.

Als we met z’n tweeën op pad gaan, kleed zij zich prachtig aan, haar mooiste jurk die haar fantastisch staat. Ik loop dan naast haar in de Stadsschouwburg in m’n joggingbroek, m’n nieuwste joggingbroek dat wel, maar een joggingbroek niettemin. Toch loopt ze naast me en dan kan het toch niet anders dat je gaat geloven dat je iets goed doet.

Was getekend, de gelukkigste man op aarde.