Ik slaap half en luister de top 2000. Fix you van Coldplay is erop en Hotel California zit verdomde goed in elkaar. De drummer doet mooie kleine dingen op juiste momenten en het gitaarspel bekoort me. Gitaarspel doet me aan Sjakie denken, zou het hem ook bekoren? Coldplay herinnert mij aan Chantal. Ik lig op de bank en de tijd tikt. Rond kwart voor twaalf kom ik in de benen om mij naar de vuurkorf buiten te begeven. Zal er nog vuurwerk afgevuurd worden? Gelukkig was het antwoord ja, je kunt op ze vertrouwen. Ik heb er weinig mee en meestal kom ik er de deur niet voor uit, echter dit jaar was het vuurwerk een teken van verzet. Een vorm van rebellie in kwajongensvorm tegen landelijk beleid dat ‘ons’ was opgelegd.

Ik geloof dat in de meeste onschuldige gevallen de politie het gedoogde, zoals ze dagelijks vaker doen omdat ze mens zijn en niet de boeman. Handhavers van de wet, ook al deugt de wet niet altijd. Het lijkt me niet de fijnste baan, maar ik ben blij dat anderen het doen. Ik dwaal af en denk terug aan die bank.

Aan de rust en de muziek. Ik geniet ervan maar voel ook de druk om buiten te moeten zijn. Alsof dat van me verwacht wordt, omdat oud&nieuw één groot feest hoort te zijn. Maar ik geniet en wil nergens anders zijn. Moet ik ergens anders zijn? Die twijfel knelt en doet me denken aan iemand die tegen mij zei geen keuzes te kunnen maken tussen wat hij wilde en wat hij dacht dat de wereld van hem verlangde. Ware rust is een groot goed.

2021 is begonnen, de eerste overpeinzingen zijn gedeeld. Ploep.com tot in de eeuwigheid, hosanna!