Schrijven kan ik alleen als ik bereid ben om kwetsbaar te zijn. Ik kan namelijk alleen schrijven over wat ik ken, over wat ertoe doet. Wat ertoe doet is m’n gevoel. Dat wat me raakt, op welke manier dan ook, dat is de moeite van het delen waard. In mijn schrijven verken ik een gevoel dat me bezig houdt. Maar goed kunnen voelen is een kunst. Soms weet ik niet precies hoe ik me voel, dat is verwarrend.

Ik vermoed dat dat komt omdat ik in het verleden gepest ben waarin ik mij heel onveilig voelde. Daardoor is het voor mij een gewoonte geworden om in gesprek met een ander confrontaties te vermijden en ‘veilige’ antwoorden te geven in plaats van wat ik vind. Een gewoonte om te overleven. Die gewoonte maakt het echter lastig om goed te kunnen voelen – wat vind ik nu eigenlijk? Wat is mijn gevoel?

De één zal dit bij mij herkennen, een ander helemaal niet. Het zal eraan liggen hoe kwetsbaar ik me voel betreft het onderwerp of het contact. Maar ik wil meer op mezelf vertrouwen en minder verwarring door goed te kunnen voelen. Omdat ik weet dat het me dichterbij m’n verlangen brengt om altijd mezelf te kunnen zijn.