zag ik Beilen feest vieren. Party machen und naar de kloten gaan.
De tijd was half vijf toen ik dit schreef – Ik kom net uit het café. De enige kroeg die Beilen bezit op dit tijdstip. De turk ‘Isis’ vult haar aan met maaltijden in de nacht. Ik heb drie uren in de kroeg gestaan. Ik heb de mensen geobserveerd en ik heb genoten. Niet van alles, want dat kan niet. Wel van veel.
Ten eerste kwam ik van Chantal zijn verjaardagsfeestje en ik wil hem en Pottie wederom bedanken voor de gastvrijheid! Fix up en de Steeg besloten om achter te blijven, Tammo kwam later nog wel langs. @ en ikzelf liepen de kroeg in en werden daarvoor nog door Lieke begroet. Ze kent m’n naam, altijd een goed teken. ‘Hard to get’ spelen is het woord. E weet daar alles van. Goed, we liepen de kroeg in en de eerste die ons begroette was de portier Lomulder. Hij verrichte goed werk. Scheidde het kaf van het koren. Zo kwam een man met hond namelijk niet binnen twee uren later. Wel een mooie hond, maar het mocht niet baten. Om de hoek zat het vijfde elftal, laveloos van Brouwers feestje. Hun twee barmannen volgden hun voetsporen, Tommie en Aura uut Grunn waren de beste mannen. Ook zij maakten het laat. De Witte vermaakte zich best maar haalde de laatste uren niet. Sommige van de mannen stonden aan de kant te koekeloeren. Ook zij observeerden wat de kroeg te bieden had. Stahlie maakte het helemaal te gek en hij moest uitkijken volgens een insider, anders kon hij nog wel eens klappen krijgen. “Zo gaat dat wel vaker, het is een volwassen kerel. Als dat zijn lesje is, moet hij die maar leren,” vertelde ik de jongeman.
Hah daar had je de C1000 kassa chica. Ik begroette haar in het voorbijgaan enthousiast. Zo doe ik dat altijd met bekenden waar ik verder niets tegen (te zeggen) heb. M’n buurjongen die ik al jaren ken en altijd vriendelijk door wordt begroet, trakteerde ik op een biertje. Hij wilde me er eerst geld voor geven, maar door een meisje liet hij zich overhalen om mij te trakteren. “Dat is toch aardig, neem het aan,” vertelde ze hem. Hij bedankte me. “Graag gedaan.”
Ik was alweer half ontnuchtert van het kantinezuipen eerder op de dag en eigenlijk had ik met een sluimerende koppijn geen zin om me weer ‘in te drinken’ in de kroeg. “Dat zal geen latertje worden,” gonste het in mijn achterhoofd. Toch observeerde ik tot in de late uren. E zat aan tafel met twee dames, maar één keek zo chagrijnig dat ik van tafel ging. Daar ging ik mijn goeie gedrag toch niet aan besteden. Die besteedde ik wel aan het goeie gedrag van Sander E de timmerman en Gerbrand J de voetballert uut Hieken. Tot ik mij bedacht dat ik de dames te kort deed en ik liep m’n ronde. Even sprak ik Loretta en ze vertelde me dat m’n nichtje de kracht niet meer had om de kroeg te bezoeken. Toen ik hoorde wat ze hadden gedaan, gaf ik haar geen ongelijk. Aura sprak ik aan het begin en het leek hem een goed idee om in Grunn een keer samen wat te drinken met mijn oude huisgenoot Marco. “Prima,” beantwoorde ik hem.
Ik had vanavond niet veel te zoeken in de kroeg kreeg ik al snel door. Pottie’s vriendin had meer borrels genomen en waardeerde de muziek ook fanatiek meer dan ik. Ik kwam pas in het laatste uur op gang toen U2 ‘with or without you’ zong in plaats van die ‘kak-wat-moet-je-ermee-Hollandse-piratenmuziek’. Daar kwam ik mijn niet stoel niet voor af. Gelukkig hield ‘Euuuuuuuh’ Lubberts mij gezelschap, schoof Dam aan met een interessant dilemma en Kalou had kijk op vrouwen en vermaak. Hij bood me een verboden vrucht aan en ik twijfelde, maar besloot in deze staat voor een ‘nee’. Voor die shit moet je in goede doen zijn.
De één na de ander droop af, maar kwam tot m’n verbazing even later ook weer terug. Wilco nam afscheid zoals het hoorde: hij ging en bleef weg. Carl sprak me even aan over de penaltyreeks die ik won, om te zeggen dat hij eerder naar huis moest en dus geen concurrent kon zijn. Ik dacht bij mezelf terug aan onze teamslogan van de dag “Niks moet, alles mag.”
Toen was het licht aan het worden en ik vond het welletjes. Iedereen in de kroeg hing meer, dan dat er leven in zat. “Wat doen ze hier nog?” dacht ik bij mezelf. “Wat doe ik hier nog?” dacht ik vervolgens. “Heerlijk slapen is fijn, tot ziens.”
Het was weer grappig om te zien. Sommigen waren op zoek. Anderen vroegen mij waarom ik niet op zoek was, ik (tegen de dertig) behoorde toch al bijna een gezin te hebben. Anderen dachten iets te vinden, maar dat bleek weer nergens op te slaan. Meisjes boden zich aan, werden teleurgesteld en boden zich aan anderen aan. Jongens liepen achter hen aan, maar maakten geen kans en bij anderen ook niet. Wat ze er niet van weerhield om bij die derde aan te kloppen en daar leek het even bij te lukken, maar het was nog niet laat genoeg. Hij moest nog vijf borrels wachten. Men vond elkaar in de late uren. Ik vroeg me af wat ze de volgende ochtend van hun daden zouden vinden. Zolang ze maar gelukkig zijn!