Alweer een week voorbij en het is pasen. Een weelde van vrije dagen en ‘we treffen het met het weer’ wordt er gezegd. Ik tref het. Het woord treffen klinkt steeds vreemder naar mate ik het vaker noem. Dat heb ik echter ook met het woord ‘lamp’. Zo zal iedereen wel zo’n woord hebben.
Ik tref het met mezelf. Toen ik bijvoorbeeld woensdag mijn dag overzag, was ik tevreden met mijn prestaties. Zo was ik die dag bezig geweest om mijn boek te herschrijven, had ik fijn geoefend voor het theater en een goede training afgewerkt. Ik kon tevreden zijn met mezelf, maar ergens knaagde er nog iets.

Afgelopen week spendeerde ik veel van mijn tijd in Groningen, vanwege werk en theater. Omdat ik genoeg tijd om handen had, zat ik vaak in de stad. Met mooi weer zat ik op bankjes, op de grote markt of in het Noorderplantsoen. Daar luisterde ik muziek, las een boek, keek naar de mensen, schreef woorden en was bezig met mijn boek. Het klinkt allemaal goed.

Zelfs na vrijdag en gisteren heb ik alleen maar meer redenen om tevreden te zijn, aangezien ik weer een hele wedstrijd heb gevoetbald en ook nog de winnende mocht scoren. Vrijdag was the final moment in’t theater en ons stuk verliep zo goed als vlekkeloos. Dat zeg ik, allemaal hosanna!

Maar……er is altijd wel een maar. Of die ‘maar’ nu over geld gaat, over vrouwen, over mijn angst voor blessures of over de toekomst. De ‘maar’ staat altijd voor zorgen.

Dus hoezeer ik het lijk te treffen met mezelf, zo voelt het niet. Ik maak me zorgen.
Zoals het daar staat, zo is het ook. Ik ‘maak’ de zorgen. Ik verzin ze, beeld ze me in.

Ik wil leven zoals Winnie de Poeh of zoals Daniel Lohues schrijft. Gewoon hier zijn en doen wat je doet, zonder zorgen.

Daar verlang ik naar en daarom lees ik het boek van Eckhart Tolle: ‘De kracht van het nu.’ Hierin beschrijft hij hoe ons denken ons leven overheerst, waardoor we nooit echt rust kennen. Ons denken kunnen we gebruiken om onszelf te helpen, maar als we ons er door laten leven, dan werkt het vaak averechts. Alsof we door ons denken controle willen krijgen over het leven en daardoor strijden met het leven in plaats van open staan voor wat er komt. Door ons denken verliezen we ons gevoel uit het oog en juist in ons gevoel, ligt de pracht van het leven.

Ik hekel daarom ook uitspraken als:
Ik denk, dus ik besta.
Of: Eerst denken, dan doen.

Doe maar, en dan zie je vanzelf. Niet van dat benauwde. Maar ja, das makkelijker gezegd, dan gedaan, wat jij Dam :)