Deze week hing ik bij em, gewoon op een woensdagavond. Hij was verhuisd, had een nieuwe stek. Het leven liep door en even mijmerde ik terug naar onze avonturen uit het verleden. Vandaar deze ‘gouwe ouwe’.

Een gezellige, donkere woensdagnacht in de stad Groningen. Twee jongemannen fietsten naar huis rond een uur of vier na wat drank en shoarma.

‘Moeten we op groen licht wachten?’ ‘Nee joh.’ Langzaam daalden we nader tot het verkeerslicht welke op groen sprong op’t moment dat wij er doorheen reden. Achter ons reed een auto welke sluipend dichterbij kwam. Ze kwam naast ons rijden, het bleken de popo’s te zijn.
‘Jongens, even stoppen…ZEG, als ik zeg stoppen, betekent dat niet nog 20 meter doorfietsen.’ ‘Oh sorry, ik dacht ik stop op de stoep, in plaats van midden op de weg.’ ‘Natuurlijk. We laten jullie stoppen omdat jullie geen verlichting hebben. Ja jij hebt er ééntje, maar jij helemaal niks. Jij hebt zelfs geen reflectoren, dus jij bent helemaal niet goed zichtbaar.’ ‘Hmm nee,’ zeg ik. ‘Ja op m’n pedalen, maar u heeft gelijk. Daarom fietste ik ook aan de binnenkant.’ ‘Dat maakt niks uit,’ zei de lange strenge agent. ‘De boete voor het rijden zonder verlichting is E55,-. Daar komt voor jou nog bij dat je geen reflectoren hebt, dat wordt E80,-.’ ‘Tjonge, het is maar goed dat ik m’n dertiende maand loon heb,’ keek ik Sjakie aan. ‘Dus ik zou als ik jou was morgen maar even naar het Onderdelenhuis gaan.’ ‘Dat jullie dat nog doen, controleren op verlichting.’ ‘Jazeker doen wij dat.’ ‘Moet ik er nog meer op laten zetten? Als ik dan toch bezig ben.’ ‘Nee. Misschien gewoon een nieuwe fiets kopen.’ ‘Nou ik gebruik deze vanaf nu alleen nog maar overdag,’ merkte ik op. Sjakie lachte. ‘Al met al dus niet meer doen. Deze bekeuring schenken we jullie, maar doe er wat aan.’ ‘Fijne feestdagen!’ zei de andere agent die zich de gehele tijd afzijdig had gehouden met z’n rug naar ons toe en iets deed wat leek alsof hij een bon aan ’t uitschrijven was. Hij stond gewoon te whatsappen.

Achteraf hadden we geluk niet door rood te zijn gereden. Ze hadden ons op waarde geschat en we waren goedgekeurd. Als we lazarus waren of een dikke bek hadden gehad mochten we dokken. Wij waren van de goeie generatie, we toonden de politie nog enig respect met onze normen en waarden. ‘Haha ik was al bang dat ik m’n id kaart moest laten zien. Ik begon in gedachten al met de rekensom – E55,- voor de fiets en misschien E35,- voor mijn ID kaart die drie maanden over datum is.’ Sjakie en ik glunderden, 2015 was een goed jaar voor ons geweest!