Ik verbaas mezelf elke dag weer. Dat is wat ik leuk vind, mij verbazen. Over 1 uur ben ik 24uur lang wakker en nog heb ik energie. Ik! Wiens hobby slapen is. Niet voor mogelijk gehouden, grootste verbazing van de dag!
Vanochtend vertrok ik in de vroegte naar Winterberg om een dag te snowboarden. Ik was een beetje gespannen, want ik heb mij hier eens ‘ziekenhuis pijnlijk’ mee zeer gedaan. Roestig als de dag begon, zo stoof ik aan het einde letterlijk in de ‘pro’ stand de hellingen af. Machtig mooi, ik had niet gedacht zo goed te zullen gaan.
Leow, mijn gewaagde partner in crime, bezorgde mij een toffe dag, en ik wilde haar ook wat plezier terug geven. Het lot hielp mij hierbij. We stonden te wachten op de 4persoons ‘banklift’. Ditmaal had ik mijn snowboard in m’n handen vast, uit praktische overwegingen. Terwijl de bank ons in de knieholten onderuit haalde en meetilde, glibberde het board mij uit handen. Ik graaide en graaide, de tijd schakelde terug tot slow motion en diverse gedachten schoten uit noodzaak door m’n hoofd: “Dat board ben ik nodig. Ik heb em. Nee ik laat em los. Wat overkomt me nu? Hij valt in de sneeuw. Ik zit in de lift. Ga ik toch naar boven? Wat heb ik daar te zoeken? Wat is het protocol in zulke situaties? Zal een werknemer m’n board boven komen brengen? Kan ik hier zelf nog uitstappen? Of is dit verboden terrein? Die linten staan er niet voor niets. Ik heb geen keuze, ik moet eruit!” 2 seconden waren verlopen. De lift zou hoogte maken, en niet stil blijven staan voor mij. Al mijn James Bond ervaring haalde ik uit de kast, en zette de achtervolging in. Uit puur instinct had ik de situatie ingeschat, en ondernam actie voordat Leow en twee medepassagiers wisten wat hen overkwam, terwijl ik hen de hele situatie hoorde aanschouwen met een ge-oe en ge-aah, afgewisseld met een huh?
Met één voet zette ik mij af en dook sierlijk achter het board aan. In mijn val wist ik het board te grijpen en mee te rollen met de zwaartekracht. Waarbij ik mij zo laag mogelijk hield, terwijl de bank over mij heen scheerde. Leow riep nog iets in de trant van: “Kijk uit!” Maar ik was haar al een stap voor. Trots stond ik op, en hoorde mensen lachen. Leow vertelde me achteraf dat de medepassagiers tot halverwege hadden gelachen om m’n stunt, die zij nog eens uitgebreid met een glimlach naar me beschreef.
Zo, lieve lezers, dien ik mijn medemens graag. Voor de glimlach.