Toen ik destijds op de dating app Tinder zat, kon je foto’s en een kleine tekst plaatsen om jezelf voor te stellen. Mijn tekst luidde: ‘Ik houd van grapjes.’ Meer stond er niet. Zo hoopte ik het kaf van het koren te scheiden. Als je niet grappig was, hoefde je mij niet naar rechts te swipen.

M’n vriendin maakt grapjes die ik leuk vind en dat vertelde ze destijds als eerste aan haar huisgenote: hij begrijpt m’n grapjes! Nu, negen jaren later, hoor ik mezelf soms keihard lachen om de grapjes die onze dochter maakt. Zij noemt me af en toe: jonkje. ‘Jij praat mij na, jonkje!’ of ‘Dat is mijn cake, jonkje!’ Daarna kijkt ze mij vol zelfvertrouwen en bravoure aan omdat zij me zo noemt en weet dat ik dat grappig vind.

Als éénjarige kon ze een tijdje stilstaan op de bank, hangend in het kussen met een blik op oneindig. Dan dacht ze na en plots verscheen er een glimlach op haar gezicht dat begon te stralen. Ze had een grapje bedacht. Ze schopte haar beide benen naar voren om zich op haar kont te laten vallen. Vanuit het niets deed ze dan even ‘gek’. Voor de grap, voor mij.