Ik was zwetend onderweg, hardlopend op m’n pas aangeschafte hardloopschoenen (met dikke zolen voor demping) de dag na Koningsdag. Ik had thuis al touwtje gesprongen en allerlei oefeningen gedaan met behulp van zo’n sport-app die je afbeult als je wilt. Na twee dagen feestgedruis kwam het zweet goed los. Nog geen vijf minuten onderweg en ik dacht: ‘Tjonge jonge wat ben je goed bezig! Maar nu is het even tijd om te wandelen, want dat mag ook.’

M’n schoonmoeder vroeg me laatst of ik nog sportte. ‘Nee, ik doe niks en dat bevalt goed,’ had ik geantwoord. Maar toen begon het mooie weer en ik kreeg opeens zin om wat te doen. Blijkbaar ben ik een mooi-weer-sporter. Waar ik vroeger nog door de regen banjerde achter een bal aan, moet ik er nu niet aan denken. Toen hield ik het hardlopen ook langer vol dan vijf minuten en ergens was het mij vandaag de eer te na om te gaan wandelen.

Maar de gedachte kwam als een aai over m’n bol: ‘Je mag ook even wandelen, dat mag je jezelf gunnen.’ Ja verrek, dat is ook zo. Lief zijn voor jezelf, dat is een fijn cadeautje, bedankt!