‘Ik kon alleen maar lachen. Naast mij stonden vriendinnen te huilen, ik keek om mij heen en zag tranen van geluk. Ik kon alleen maar lachen.’ – DvH ‘16

Het was de dag na het feest en we verkeerden in een roes. We dreven op een gevoel dat ons tot in lengte van dagen mocht dragen. We lagen met z’n tweeën op de bank en barstten van geluk. Onze harten stroomden over van de liefde verkregen, en onze gedachten slingerden nog rond in de kroeg. We wisten ons elke glimlach te herinneren. Wat was het mooi dat iedereen was komen opdagen, en sterker nog, dat iedereen met elkaar kon opschieten. Het was alsof een ieder met elkaar contact maakte en volledig zichzelf kon zijn. De groep als geheel symboliseerde hetzelfde als ieder individu – liefde. Alsof iedereen z’n hart had gesynchroniseerd als ware een klok, ze tikten hetzelfde ritme. En dat ritme werd de gehele avond muzikaal vertolkt door vrienden die haar het geluk gunden, en ik voelde mij vereerd dat ik daar even onderdeel van mocht zijn.

Ze stond vooraan en glimlachte van oor tot oor. ‘Jij smiecht,’ zei ze toen ik klaar was met m’n liedje en trakteerde me op een zoen.