Onze pan, of inmiddels beter gezegd: mijn pan, staat tentoongesteld op ons gasfornuis. Eigenlijk is de pan van m’n vriendin, het was onbedoeld een cadeau op haar verjaardag, maar ze erkent hem niet als cadeau. Dat komt omdat hij onbedoeld was als cadeau. Ik was ook veel te eerlijk. Laat ik u meenemen in het verhaal.

Het was de dag van haar verjaardag. Er was geen feestje, maar schoonouders en schoonzusje zouden op visite komen na haar werkdag. Omdat een gezellig samenzijn wordt bevorderd door een heerlijke maaltijd, had ik mij voorgenomen om die heerlijke maaltijd zelf te maken. Youtube schotelde mij een prachtig recept voor – echte Italiaanse spaghetti bolognese. Een chef-kok deed alles voor en het water liep me in de mond. De pan was een essentieel onderdeel voor de bereidingswijze, maar zo’n gietijzeren variant ontbrak in onze keuken.

In de stad stapte ik een winkel binnen waar ik altijd al eens een kijkje binnen wilde nemen. Een winkel die al eeuwen leek te bestaan, een winkel met alleen maar keukengerei. De vraag die mij al lange tijd bezighield, was: Hoe kon deze winkel zolang bestaan?

Een pensioengerechtigde vrouw met wandelstok kwam een minuut na de drempelbel van achteren tevoorschijn. Zij wist precies welke pan ik bedoelde, we kozen een kleur uit en ik zou betalen. ‘Dat wordt dan E259,-.’ Ze zag m’n verbaasde blik. ‘Ja, hij is in de aanbieding,’ legde ze vriendelijk uit alsof ik hem duurder had verwacht. Onnozelaar en hopeloze romanticus die ik ben, gunde ik m’n vriendin en de schoonfamilie het beste en wilde dit youtube recept niet opgeven!

Dus nu prijkt de pan elke dag op ons gasstel en elke keer als ik hem aankijk, denk ik bij mezelf: een goed verhaal is onbetaalbaar. Maar m’n vriendin, die verklaarde me voor gek en nam de pan niet aan. Gelukkig had ik wel een antwoord op m’n vraag, nu weet ik waarom die winkel al zolang bestaat.