Ik zal het licht uitdoen. Het is bedtijd. Ik raakte weer verzeild op het internet, ideeën opdoen voor de trapleuning. Een trapleuning, das veilig, want veiligheid voor alles met een kleine op komst en opa’s en oma’s die de steile trap zullen trotseren. Ach, natuurlijk ook voor onszelf, maar opa gaf alvast het touw dat bij ons als leuning mag dienen. Hadden ze zelf vroeger ook gebruikt op de boerderij.
Tiz een dik touw, nog geen youtube film gevonden die mij leert om daar een knoop in te leggen. ‘Wanneer moet ik langskomen om hem vast te maken?’ had opa geopperd. ‘Ach, dat heeft geen haast. Ik maak hem zelf wel vast.’ Ja ja – zag ik hem denken. Het touw ligt inmiddels twee maanden op de overloop, verzamelt stof. Dus vandaag maar eens stof gezogen.
Veiligheid. Uk z’n opa gaf mij ook een touw toen ik op kamers ging in stad. Twee hoog zat ik, zonder nooduitgang. Dat touw mocht als ladder dienen wanneer er brand uitbrak. Kheb em nooit hoeven te gebruiken, maar ik wist waar die lag. Dat zal vast de inslag van een vader zijn, zorgen voor.
Ja dat touw moet maar aan de wand, zal morgen eens verder kijken hoe. Nog eemn een nachie over slaopen, want haastige spoed, nee daar moek niks van hebben.