‘Oud worden is wel leuk, maar oud zijn niet altijd.’ Dat zei een wijze vrouw ooit tegen m’n vriendin.

Vorige week zondag vertoefden wij aan de borrel met vriendin Lulu. Zij straalde van geluk naast haar nieuwe liefde. Lulu had eindelijk de ballen gehad om te vragen om verkering, het angstzweet op haar rug was beloond! Dus nu konden wij genieten van hun gezelschap op het Suikerunie terrein. Ze maakten grapjes en waren een mooi verliefd stel. Ze deden zelfs zo klef dat we er wat van moesten zeggen. Dat kon allemaal, dat was het fijne.

Er volgden goede gesprekken en een spontaan etentje bij ons thuis. Hoe we erbij kwamen, geen idee, maar op een gegeven moment benoemde m’n vriendin dat een jaar of drieëntachtig een prima leeftijd zou zijn om te behalen. Waarop wij verbaasd reageerden en zij de woorden van de oude wijze vrouw herhaalde. Waarop ik aangaf dat ze op haar vader leek, die gokt namelijk ook dat hij ongeveer die leeftijd behaald.

Als ik eraan terug denk, dan besef ik me dat we ongeveer op de helft zijn. Een glas halfvol van mooie momenten als deze, ik verheug me op de volgende helft!