“Waar maak ik mij eigenlijk zorgen over? Ik ben fit en het enige wat me kan weerhouden van goed voetbal, zijn mijn zorgen.”

Ik lig in de kleedkamer op de bank. De kledingtas is mijn kussen en we hebben net onze eerste wedstrijd gespeeld. Die twee cola berenburg na’t werk had ik niet moeten nemen, dan had ik die bal wel gemaakt bij de tweede paal. Met behulp van de Picola pasta en rust in de kleedkamer hoop ik het wankele gevoel uit m’n lichaam te verdrijven.

Het is toch best spannend zo’n avond zaalvoetbal merk ik aan mezelf. Daar komen m’n zorgen ook vandaan. Kan ik het nog wel? Moet ik niet allang mijn schoenen aan de wilgen hangen? ‘Vroeger’ had ik snelheid, maakte acties en scoorde veel. Bij het Protos toernooi ben ik vaak topscoorder geweest van een ronde. Maar het is al jaren geleden dat ik meedeed met dit toernooi en ik ben toch zo bang dat m’n lichaam niet meer is wat het geweest is. Nee, eigenlijk ben ik het meest bang dat ik het niet meer kan. Dat ik niet meer goed kan voetballen.

“Waar maak ik me eigenlijk zorgen over?” Ik denk aan de tegenstander Hoogeveen. Wijster, Smilde en Witteveen ben ik niet bang voor. Voor Hoogeveen ben ik bang. Dan zal ik namelijk echt m’n best moeten gaan doen en ik weet niet of ik die test zal doorstaan. Ik moet bewijzen dat ik goed ben. Omdat ik bang ben dat niet te zijn. Bang ben om fouten te maken. Bang zijn sucks. Ik vind het veel te spannend om bang te zijn. Want iedereen verwacht dat ik goed kan voetballen. Ik weet niet of ik kan wat men van mij verwacht.

Terwijl ik lig op de bank, terwijl ik hierover nadenk, lopen mijn teamgenoten op de tribune. Ze praten met het publiek: onze supporters, onze vrienden, onze familie en dan…dan besef ik wie ik ben. Voel ik hoe anderen over me denken, wat ze van me vinden en waarom ze van me verwachtten wat ze verwachten. Kevin zei na de wedstrijd tegen mij dat ik beter m’n best moest doen, Harold gaf ook aan dat het nog niet goed was.

Het is goed. Ik ga doen wat ik kan: voetbal. Ik ga doen wat ik kan: leuke dingen doen. Ik ga doen wat ik kan: anders zijn! Ik ga ervan genieten. Niet altijd, ik ken mezelf. Maar toch bulten vaak!
Ik verliet de bank, kwam het veld op, zag de tegenstander Hoogeveen en scoorde. Het begon met het trucje dat iedereen leert als hij gaat voetballen. Toen ik eraan begon, dacht Elwin: “Nee hé, wat gaat ie nou doen? Dat wordt balverlies! Hij moet overspelen!” Toch loop ik na de aftrap met de bal op twee tegenstanders in, BAM het trucje. Hij lukt vanzelfsprekend, want zo bedenkt mijn lichaam het. Mijn lichaam doet, wat mijn geest voor zich ziet. De roes gaat verder en ik voel de verdedigers tegen me aan beuken, maar ik win, ik ben niet te stoppen nu. Dit is mijn moment. De bal stuitert voor me, ik zie de keeper vanuit m’n ooghoek naar me toe komen. In mijn geest zie ik Frits, het eeuwige talent van Witteveen, voor me. Zijn lob 1 tegen 1 tegen de keeper vanavond ging over. Dat zal mij niet gebeuren voel ik. Ik weet hoe ik de bal moet raken als hij opstuit en m’n voet voert het uit. Zodra de bal mijn voet verlaat, weet ik dat hij zit en de spanning die ik tijdens de gehele actie in de zaal voel stijgen, komt tot een ontploffing. Ik rond mijn actie af door tegen de muur op te springen om mijn snelheid op te vangen en sta dan klaar om m’n teamgenoten te verwelkomen. Vol ongeloof en verbazende blijdschap komt Sjakie op me af. Elwin heeft dezelfde blik. Mijn teamgenoten weten niet wat hen overkomt. We staan binnen 6 seconden voor tegen Hoogeveen, de gedoodverfde favoriet. Ze omhelzen me en slaken kreten uit van OE en AAH en wat flik je me nou! ONGELOFELIJK!! Dan dringt het applaus tot me door. De gehele tribune staat te trillen op z’n voegen. Een staande ovatie. Voor mij…! Wat fantastisch, bedankt! Ik spreid m’n armen en richt me tot het publiek. Even laat ik het moment tot me doordringen. Het beeld neem ik in mij op. Het Hoogeveense publiek wat even tevoren nog zong over ‘groen & geel…homoseksueel’ blijkt ook voor me te klappen. De tegenstander zou bij een bokswedstrijd direct knock out zijn geweest. Dit is voetbal en Hoogeveen krijgt de tijd om bij te komen. We spelen een grandioze wedstrijd en Fix Up Look Sharp is de beste, hij scoort drie keer!

Na de wedstrijd schudt de tegenstander onze hand. De keeper houdt m’n hand langer vast en zegt niks. Toch zegt ie met z’n blik alles!
In Wilko zijn ogen ben ik een held. Dat heb ik altijd al willen zijn, een held. Jos komt speciaal naar me toe, feliciteert me en vertelt hoe geweldig dit was. Dat vond ik ook! Hier geniet ik van…