Hoeveel lezers zal ik verloren hebben na de column van vorige week? Alle familieleden?
In de trein naar Groningen vanavond besefte ik mij iets, ik weet niet meer precies wat, maar ik besefte me iets. Het was zo’n moment dat ik wilde noteren, maar iedereen maakte aanstalten om op te staan en weg te gaan. Ook de jongen naast mij en ik wilde hem niet ophouden. Het was zo’n moment dat ik me besefte dat ik leefde. Zo’n episch filmmoment, waarbij de muziek op de achtergrond even stil wordt en het beeld je in slow motion de ernst van het moment laat beleven. De emotie tot je binnen laat dringen. Het was een mooi moment. Niet eens omdat er een meisje met grote borsten in het beeld langzaam voorbij kwam. Nee, alleen om het feit dat ik het gevoel even bezat dat ik leefde. De mensen om me heen maakten daar deel van uit. Ik kon hen aanraken, aanspreken. We konden samen een dansje doen, zingen en op musicalachtige wijze een bijzonder moment creëren. De mogelijkheden lagen in ons bereik, ik kon van alles doen! Ik besefte me dat we oneindig waren in onze kansen!
Op mijn fiets naar huis bedacht ik mij dat het rode Action lichtje dat bungelt aan zijn elastiekje onder mijn zadel, een ‘red light district’ onder mijn kont zou kunnen aanduiden voor een zieke geest die zich in zo’n leven waant. Een leven waarin een rood Action lampje onder een zadel, bungelend onder mijn kont, een red light district voorstelt. Hah zieke geest, scheer je weg van mijn kont!
Vanmiddag voordat ik naar mijn werk ging, besefte ik mij dat ik mensen zou gaan helpen deze late dienst bij de GGZ. Een fijne gedachte. Ik mag mensen helpen. Een uitzendbureau stuurt mij naar een afdeling die ik geheel niet ken en belangrijker nog, die mij geheel niet kent! En daar zitten hulpeloze oude mensen in een stoel en zij vertrouwen mij. Wat een macht! Wat een vertrouwen heeft ten eerste het uitzendbureau in mij, daarna de collega die mij binnenlaat en vervolgens de hulpeloze mensen.
Ik besefte vandaag wederom dat ik besta. Een jongeman die aan het einde van de wedstrijd verbaasd staat over de prestatie die hij uit zijn brakke lichaam wist te halen. Wat een lichaam! Ongelooflijk! In niet te versmaden omstandigheden waren alle kansen tegen hem, maar waar hij in geloofde, dat kwam uit: voetbal is z’n ding. Dat kan die zelfs halfdood op een zaterdagmiddag in september. Fuck een nuchtere ummekeer!