Geen idee, hier had ik geen ervaring mee. Als een gekooide tijger drentelde ik zenuwachtig in de rondte. Hoe moest ik dit aanpakken? Ik moest er maar op vertrouwen dat ik het moment zou herkennen om toe te slaan en stond enigszins ongemakkelijk te leunen tegen de deurpost. Wachtend op dat moment.

Het plan diende zich een week voor m’n feestje aan: zou het leuk zijn om m’n vriendin op mijn verjaardagsfeestje ten huwelijk te vragen? Ik was van mening dat ze dat zou waarderen na mijn viertal eerdere halfslachtige, ludieke pogingen die bij haar een glimlach hadden ontlokt. Waarna ze mij verwees naar een serieuzere poging voor een definitief jawoord.

Het gebruik om de vader van tevoren om goedkeuring te vragen was door hem in het verleden eigenlijk van de hand gedaan vanaf het moment dat onze dochter geboren was. De verkeerde volgorde zou dat zijn. Toch wilde ik hem de vraag stellen voordat ik op m’n knie zou gaan.

Alles was in kannen en kruiken: het feest was gaande, m’n vriendin bracht onze dochter volgens plan naar huis en zou over twee uurtjes terugkomen. Ik had vrij spel bij ons tuinhuis feestje, maar hoe lokte ik in vredesnaam m’n schoonvader uit z’n geanimeerde gesprek zonder argwaan te wekken? Terwijl de gesprekken om mij heen plaatsvonden, vlogen m’n gedachten van hort naar her. Hoe zou ik deze ruimte creëren? Het toeval hielp een handje, schoonmoeder stond alleen in de keuken koffie te brouwen en ik herkende het moment. Ik verliet de deurpost, stak m’n hoofd door het zijraam en vroeg nonchalant of schoonvader even een momentje had. Hij leek verbaasd. Waarvoor was zijn aanwezigheid in hemelsnaam in de keuken vereist?

Hij sloot zich aan bij schoonmoeder die omdwaalde in de keuken. In afwachting nam schoonvader plaats. ‘Vinden jullie het goed als ik jullie dochter ten huwelijk vraag?’ viel ik met de deur in huis. Nou potverdikke, dat verzoek moest een seconde indalen door de verbazing. Volgens mij hadden ze dit geen van beide verwacht, maar de daaropvolgende reactie drukte een groot ‘welkom in de familie’ uit. Tranen, omhelzingen en enkele vragen later benoemde ik dat ik haar zou vragen als ze terugkwam. Een mooi vooruitzicht en ik deelde het mede aan alle aanwezigen die zich vanaf dat moment verheugden op haar terugkomst.

Twee uren na haar vertrek kwam ze terug. Ze was enigszins verbaasd omdat enkele gasten, waaronder haar en mijn ouders, er nog waren. ‘Dieuwke, iedereen moet zich even verzamelen voor het huisje, ik wil even wat zeggen,’ dirigeerde ik haar naar buiten. Ze nam achteraan plaats, stak een peuk op en nam haar camera ter hand om te filmen. Ik vertel vaker verhaaltjes voor gelegenheden, dus het kwam haar niet vreemd voor. Nu opende ik echter de speech met de woorden: ‘Dieuwke, het is zover.’ Waarop zij verbaasd reageerde, naar voren werd gedirigeerd (onderweg haar peuk weggaf) en in het midden van de filmende kring plaatsnam.

De foto’s en filmpjes vormden prachtige herinneringen aan haar uiteindelijke enthousiaste JA-woord. Haar gelukzalige glimlach, mijn overmande gevoel, alle liefdevolle blikken en het dankbare gelach van de omstanders tijdens m’n verhaal zullen me altijd bijblijven. Een herinnering om te koesteren!