Het huishouden is aan ons allebeide niet besteed. Het liefste dragen we oogkleppen, totdat ook die onder het stof bedolven zijn.

Inmiddels zijn haar grenzen voor de toelaatbare hoogte van stof, bijna gelijk aan mijn vermogen om het te negeren. Dat is jammer, want toen haar tolerantie ten aanzien van het huisvuil lager lag, begon zij vaak met schoonmaken. Wat mij goed uitkwam. Dan ontsprong ik de dans. Ik heb haar helaas geïnspireerd haar lat te verlagen. Nu stofzuig ik de vloer vaker dan me lief is.

De afwas is een onkruidprobleem, zij steekt te vaak haar kop op. Toen we hier kwamen wonen en besloten geen vaatwasser te nemen, kwam dat op mijn conto te staan. De afwas was mijn pakkie an. Met dezelfde discipline waarmee ik het varkentje van m’n column was, klaar ik dus inmiddels al jaren de afwas. Het wegstapelen van borden, kopjes&dergelijke onder het aanrecht heb ik tot kunst verheven. Soms lukt het mij om voor drie dagen afwas onder het aanrecht weg te moffelen. Dan blink het aanrecht, maar geurt de kast.

Afgelopen woensdag gaf beppe mij een groots klein cadeau, samen met pake. Tussen neus en lippen door benoemde ze dat zij een verrassing voor mij hadden. Alsof hun bestaan niet al een groot genoeg geschenk was, hadden ze m’n berg afwas weggetoverd. Hosanna op aarde!