‘Ze zeiden niets de hele dag. Later begreep ik waarom, ze spraken met elkaar in gedachten. Telepathie.’ – vrije interpretatie van Marlo Morgan haar boek: Australië op blote voeten.

Dokter, vijftig jaar en vrouw uit de Verenigde Staten einde vorige eeuw. Zo introduceerde deze schrijfster zich. Vorige week las ik haar boek uit en de impact ervan bezinkt me nog steeds. Ze introduceerde de Aboriginals aan me, de originele bewoners van Australië. Haar verhaal waargebeurd en daarom des te mooier, vertelde over haar onverwachte tocht door de woestenij met een stam. Maanden liep ze met hen mee, ze noemden haar mutant omdat ze niet waarachtig was. Zij waren waarachtig, zij waren het echte volk. Zij leefden op aarde en wisten waarom.

Ooit waren de ontdekkingsreizigers naar Australië gekomen en deze zogenaamde ‘beschaafde mens’ schilderden de Aboriginal af als dom, ongeletterd en onbeschaafd volk. Ongelovig en niet tot verandering of enige ontwikkeling in staat. Zo stond geschreven in de geschiedboeken en tot op de dag van vandaag leeft deze veronderstelling onder de Australische bevolking. De schrijfster vertelt echter een heel ander beeld. Een beeld van een volk dat de leer van de Westerse mens niet wilde aannemen omdat zij daar het nut niet van inzagen. Zij noemden ons ‘mutant’. Wij waren onze oorsprong kwijt en zoeken deze nog steeds. Wij houden ons dagelijks bezig met zaken die totaal onbelangrijk zijn, terwijl zij bewust dag in dag uit hun leven leiden. Samen. Zonder geweld en in contact en met respect voor de natuur. Zij ontwikkelen hun talenten, hechten zich niet aan materiële zaken en zijn met zeer weinig tevreden. Ze kennen geen ziekte en weten waarom ze hier op aarde zijn. Waar we vandaan komen.

Het grote verschil tussen de Aboriginal en ons is dat zij geen angst kennen. Ze leven van de voorzienigheid en weten dat alles één is.

‘Je ziel weet alles al, hij hoeft het zich slechts te herinneren.’ Als iets waar is, dan herkent je ziel dat. Deze vorm van herkenning ervoer ik bij het lezen van dit boek. Ja, dit geloof ik. Alsof ik iets terugvond waarvan ik niet wist dat ik het zocht.