Is het de onzekerheid van het bestaan die ons laat zoeken?
Is het de onzekerheid van het bestaan die ons doet verlangen naar controle?
Het leven is hem vast niet zo verlopen als hij van tevoren had bedacht. Professor aan de universiteit en plots geveld worden door een insult waardoor hij als markant wordt bestempeld. Hij is een markante man. Zit drie avonden vooraan bij onze theatervoorstelling. Tijdens de voorstelling wiegt hij mee met de muziek in zijn stoel. Zijn benen gekruist over elkaar, waarvan het been dat in de lucht hangt voor en achterwaarts gaat. Dat komt omdat zijn bovenlichaam dat ook doet. Alsof hij de hele tijd het liedje ‘Van voor, naar achteren, naar links, naar rechts’ in zijn hoofd heeft, maar de plaat blijft steken bij ‘van voor, naar achteren’.

Achter de coulissen gonzen de verhalen over ‘een man die maar niet stilzit in zijn stoel op de eerste rij’. Een ieder die van het podium afkomt, bevestigt de verhalen. Ik had de man niet gezien tijdens mijn optreden, maar ontmoette hem voor het eerst aan de bar na de tweede voorstelling. Hij sprak beheerst, alsof elk woord er toe deed. Met een taalgebruik welke academisch, doch afkomstig uit een vorige eeuw, aandeed. Zijn spreken ging gepaard met triomfantelijke en grootse gebaren, die echter de traagheid van zijn spreken benadrukten. De man leek gepassioneerd door ons stuk en hij had besloten drie van de vier avonden bij te wonen.

Terwijl ik de man in gedachten voor mij zie, benadrukt alles de tragiek van zijn bestaan. Hoe hij graag met ons allen sprak, vooral de dames. Maar in zijn contact maken heerste zijn onvermogen tot sociale interactie. Alles leek zijn eenzaamheid te benadrukken wanneer één van de dames weer vluchtte uit zijn gezelschap. Dit deed hem echter niet besluiten om naar huis te gaan. Nee, hij liep juist achter de dame en ons gezelschap aan. Hij leefde in zijn eigen wereld, doch wilde hij de ander daar graag in betrekken. Er zat geen kwade vlieg in hem, doch was er niets dan medelijden dat wij voor hem voelden.

Ik weet niet zeker waar de tragiek in deze man ligt, omdat ik niet weet wat voor een man hij hiervoor was. Wat bewoog hem en wat verloor hij? Wat schonk hem dit nieuwe leven?

Ik kan me echter voorstellen dat zijn leven anders is verlopen dan hij van tevoren had gepland. Ikzelf leef dagelijks in een onzekerheid, omdat ik niet zeker weet waar de waarheid van alles ligt. Dat maakt geen onzeker mens van mij, slechts een onwetend man. Ik heb wel moeite om met die onzekerheid van het bestaan om te gaan en verlang juist naar controle. Of nee, beter gezegd, zekerheid. Controle over het leven hebben is schijn. Dat heeft niemand. Het enige wat ik elke dag zeker weet, is dat ik een onwetend man ben die eigenlijk niet langer wil zoeken naar de waarheid. Want van zoeken wordt je moe. Het is uitputtend en ik ben liever lui dan moe.

Mijn waarheid ligt in mijn hart. Dat probeer ik te volgen. Dat klinkt wel mooi, maar het is wel eens beangstigend. Maar ja, dat herkent volgens mij ieder mens wel. Dus beste lezer, het is niet erg om onzeker te zijn en je hart te volgen. Je bent niet allennig en volgens mij goed bezig. Dus sterkte ermee en geef de moed niet op!