“Nou nou, dat duurt lang.” “Ik denk na,” antwoordde ik haar. “600 euro denk ik. In mijn huidige situatie. Later als ik groot ben, dan kan dat bedrag hoger ligger, maar voor nu houd ik het op 600 euro!” “Ik ook,” zei ze. “Misschien 800, maar meer niet.”
“Wat zou jij voor een mooi schilderij over hebben?” was haar vraag geweest. Het was een lastige keuze, maar mijn antwoord was weloverwogen.
Afgelopen vrijdagavond waren wij in het Groninger museum, op aanbieding van een huisgenoot van me. Hij hield een tentoonstelling en ik stond op de gastenlijst, plus één. Alvorens de tentoonstelling te bekijken, slenterden we langs enkele andere tentoon gestelde schilderijen. “Ik vraag me altijd af waar mensen op letten, als ze naar een schilderij kijken,” sprak ze, terwijl ze in het midden van de zaal op een sofa zat. “Ik weet het niet,” en beiden voelden we ons niet helemaal thuis tussen het kunstzinnige publiek. Dat wij ons onder hen schaarden, gaf ons wel een intellectueel gevoel.
“Nadat ik het grote plaatje bekeken heb, verlies ik me in details. Daar ligt vaak de werkelijke kunst, het antwoord op de vraag – Wat is hier zo knap aan, een kind van drie kan dit toch ook?” “Oh, ik bedenk er altijd verhalen bij,” glimlachte ze.
“Eigenlijk is het ook best een goede investering, een schilderij wordt steeds meer waard,” merkte ze op. “Dat klopt,” en ik bedacht me dat ik dat aspect niet mee genomen had in mijn besluitvorming. Een schilderij is net als een fles goede wijn, maar als het erop aankomt, heb je er niets aan. Stel je moet overleven in de wildernis, omdat de wereld ‘eindelijk vergaan’ is. Doe me dan maar een boterham met pindakaas in plaats van dat schilderij.
Die avond had ik een mooi schilderij gezien, en ik vroeg me af wat hij kostte. De suppoost wist het niet, en raadde me aan om het te googelen. Hardop debatteerden we over dit vraagstuk, en ik was vastbesloten om het antwoord te vinden. Vanavond kwam ik er op het internet achter dat een gelijkend schilderij van de schilder (Peder Balke) was verkocht voor zo’n E66.000,-.
Het vraagstuk was daarmee beantwoord, en liet me achter met één conclusie – ik moet nog wat groter worden.