Er komt een vrouw naast me zitten op het bankje in de stad. Ze zit met haar rug naar me toe. Geheel gekleed in spijkerstof, en ze eet iets uit haar handtas. Ze bewoog met de armoede van een vrouw die niks had, en dit wist. Haar schouderlange haren vol grijze uitgroei waren dof en dood. Uitgeblust. Haar gezicht was hetzelfde noodlot beschoren, verhard geraakt. Haar gebukte gestalte gaf haar iets zieligs. Er zaten littekens op haar ziel. In haar postuur droeg ze echter iets vastberadens. Deze vrouw overleefde het wel. Na een kwartier rust, stond ze op, pakte haar plastic tas, haar voedsel handtas, trolley, en liep met haar hele hebben en houwen weg. Mijn blik volgde haar de hoek om, verdwenen was ze, maar niet vergeten.
Het zijn de harten van mensen die me raken. Ik kan het niet helpen. Ik ben met iedereen begaan. Ze zien het soms zelf niet. Hoe mooi ze zijn. Gebukt onder het lijden. Krachteloos slepen zij zichzelf door het bestaan. Ik kijk ze aan. Zie de verslagenheid. De pijn in hun ogen. Hun verzet is gebroken. Ze hebben het opgegeven, of staan op het punt om hoop los te laten. Zoveel verdriet. Ze hebben de brokstukken van hun hart weg gedonderd. Dromen zijn voor dwazen. Hun wereld is keihard. Niemand die hun redt. Angstig hopen ze dat hun kinderen hetzelfde lot bespaart blijft.
Ze loopt rond met haar hart. Zoekt de liefde. Ze pijnigt zichzelf. Ze wil wel, maar ze durft niet. Ze geeft haar hart niet bloot. Bij het minste of geringste gevaar trekt hij de muur weer op. Dan maar alleen. Niet weer die pijn. Eenmaal thuisgekomen huilt ze. Onwillekeurig schokkend. Ze weet niet waarom. Voelt slechts de eenzaamheid die haar verscheurd. Ze kan zichzelf toch niets kwalijk nemen? Er zat geen leuke jongen bij. Niemand voldeed. Soms denkt ze dat haar hoofd haar hart in de weg zit. Af en toe lijkt alles helder en durft ze haar hart te volgen. Tot hij niet meer in het plaatje past, hij niet aan verwachtingen voldoet. Tot angst de kop opsteekt. Ze trok zich terug. Opnieuw zoeken. Het verlangen bleef.
Er zijn enkele artiesten die hun hart uit de longen zingen. Selah Sue, Matt Corby, Charlie Winston, Lauryn Hill, Bob Marley. Op dit moment luister ik naar Selah haar live optreden in Budapest. Haar optreden in Paradiso in november is uitverkocht. Ik snap waarom. Het zijn de groten die hun hart de ruimte geven. Hem volgen ondanks het gevaar. Ze laten hem spreken. Leggen hem open en bloot voor je neer. Het maakt ze sterk.
Ik was zeer dankbaar deze week voor de grootsheid van mijn familie op de begrafenis van mijn opa. Zoveel liefde waarin we mochten baden. Het is zoals mijn opa tegen mij zei bij ons laatste afscheid. Op zijn bed lag hij, meer afwezig, dan bewust bij ons. Ik nam afscheid – ‘Bedankt opa, voor alles.’ Tot mijn verbazing sprak hij. Helder, geen gemompel zoals de rest van de tijd. Hij was terug gekomen om tegen mij te zeggen – ‘Jongen, dit kent geen dank.’ Hij stroomde over van dankbaarheid. Gevuld met liefde. Waarlijk gezegend zoals hij dat had benoemd.
Mijn dankbaarheid strekte zich uit over de rest van de week. Diep ontroerd door de liefdevolle aandacht van mijn vrienden op het moment dat ik hen nodig was. Hoe klein het gebaar ook, de intentie sprak grootsheid uit. Ik hoopte dat de vrouw op het bankje hetzelfde gevoel kende. Zich gesteund voelt. Hoe onbekend het hart ook is, hij raakt me. Liefde is oneindig mensen. Niet alleen om te geven, soms is ontvangen nog moeilijker. Je moet het jezelf gunnen.