We kwamen de trap afgelopen en schreeuwden hem tegemoet. ‘Wil je een liedje spelen Edo? Alsjeblieft?’ Edo de barman van café de Spiegel keek op vanachter z’n bar. Weifelend nam hij de gitaar aan van ons, drie vreemde klanten die hem overrompelden met enthousiasme. De ene klant aan z’n bar ging er goed voor zitten, Edo zette de muziek zachter en keek of de gitaar gestemd moest worden. Als nieuwsgierige kinderen wachtten wij in spanning af van wat de voorstelling zou brengen.

Edo zat achter z’n bar, hij tokkelde een intro en opende vervolgens z’n strot. Van zacht gevoelig naar krachtig luid zong z’n lage stem over de blues. Iemand ging heel vaak dood in’t lied, maar dat deerde ons niet, want Edo zong mooi. Zo mooi zelfs dat de kroeg die anderhalf jaar gesloten was geweest, volstroomde met klanten die het tot dan toe af hadden laten weten. De barvrouw van de eerste verdieping kwam ook kijken, zij kon de nieuwe klanten bedienen terwijl Edo speelde. Zij had ons met het idee de trap afgestuurd. Wij klapten, floten op onze vingers en riepen om meer liedjes. Edo verdween in zijn muziek en liet z’n weifeling achter.

Wij drieën glimlachten naar elkaar, tevreden over wat we mogelijk hadden gemaakt. Edo speelde en speelde. De kroeggitaar lag kirrend in zijn handen. Nieuwe klanten kwamen nieuwsgierig om de hoek kijken. We hadden deze slapende kroeg eigenhandig nieuw leven in geblazen. Hoan, m’n vriendin en ik namen met een voldaan gevoel afscheid. Edo de Vlieger, de artiest. Ik ben em gaan volgen op facebook.