“Toen ik het stokje 1cm lager had gehangen, waren ze helemaal van slag. Slim duwde schuifelend tegen Sjakie aan, maar die durfde niet in de hoek te gaan zitten. Met een boog vloog die naar het midden. Ze waren helemaal van slag.”
Hij praat zo bevlogen over ze, ik vind het schitterend. Onze Chantal heeft de beste investering sinds jaren gedaan, hij heeft 2 grasparkietjes gekocht. “Toen ik de doos waarin ze zaten bij de koop, op de kop in de kooi hield, bleef één gewoon erin zitten. Ik had de doos al bijna helemaal op de kop, maar hij wilde er niet uit. Die zat lekker op z’n gemak, beetje lui te chillen. Ik dacht direct, die moet Sjakie heten. Maar Sjakie is wel de baas van de hoek. Die ander laat zich gewoon opzij duwen tot hij niet verder kan en dan valt ie eraf. Die heet Slim.”
Chantal glundert als hij over ze praat, en z’n ogen laten lichte twinkelingen ontsnappen. Hij vertelt honderduit als ik weer bij hem kom om de week door te nemen. Deze keer had hij een naambordje voor ze gemaakt op zeer bijzondere wijze. Old skool, met zelfgemaakte metalen druk of snijletters.
Af en toe noemt hij Sjakie, Bobbie al was het een Freudiaanse verspreking. Bobbie was zijn eerste grasparkiet, jaren geleden toen hij nog op zichzelf in Hooghalen woonde. Chantal kennende, zal Bobbie eeuwig in zijn hart voortleven.
“Hah hier staat dat ze twee weken met trosgierst moeten doen! Één avond zeg ik je. Één avond, en dan hebben ze hem al op.” Hij googled erop los om meer te weten te komen over zijn twee nieuwe vrienden. “Trosgierst? Wat is dat?” vraag ik hem verbaasd. “Dat stokje voedsel wat ik af en toe in de kooi hang, daarmee kun je ze tam maken.” En tam maken doet ie. Dagelijks zet ie de deuren van de zelfgemaakte kooi wijdwagen open. Tot mijn verbazing helpt hij ze dan naar buiten. Uit zichzelf blijven ze zitten. Op de tv-kast staat een kleine rekstok voor ze. Wat voor de parkieten hetzelfde is, als voor een hond een mand.
Toen hij ze net had aangeschaft wist hij me te vertellen dat als je er heel veel tijd insteekt, je ze ook kunt leren praten. Twee uren heb ik het volgehouden om bij hun kooi te staan, hun namen telkens herhalend. Het bleken geen snelle leerders. Het liefst zou die een speaker in de kooi installeren die tijdens zijn afwezigheid herhalende boodschappen verkondigd. In de hoop dat ze hem eindelijk met de voornaam aan zullen spreken.
Och en dan heb ik nog lang niet alles verteld over de belevenissen van Slim, Sjakie & Chantal. Mocht je die twinkeling zelf eens willen zien, dan moet je hem er zelf eens naar vragen. Hij zal je tegemoet glunderen!