Op avontuur, dat is ergens in m’n achterhoofd de bedoeling. Maar als ik praktisch de nabije toekomst bekijk, zit het avontuur wat ik in m’n hoofd had er niet in. Twee jaar terug maakte ik een lijstje met zaken die ik nog wilde doen. Een roadtrip met m’n Mini, dat leek mij wel wat. Door het Verenigd Koninkrijk toeren omdat de Mini nu eenmaal hun vlag op z’n dak droeg. Dat zouden die Engelsen leuk vinden. Iedereen vindt het bakkie aandoenlijk. Hij tovert een glimlach uit de stijfste hark. Een paar maanden de hort op, doeg.

Al een tijdje was ik bezig met stap één: een dakrek aanschaffen. Want, zo stelde ik mij voor, ik wil m’n crossfiets, tent en longboard ook mee kunnen nemen. Niet te zwaar belasten, maar toch praktisch. Na twee jaar op de uitkijk te hebben gestaan, vond ik vorige week op marktplaats een kerel in Zuidhorn die een roestig ding voor mij te koop had. Gisteren op pad, hij paste, fijn, hier je geld. Dus nu ben ik de trotse bezitter van een imperiaal. Kheb em direct weer van het dak gehaald na thuiskomst, want hij zingt.

De Mini behaalt met z’n 1300cc een snelheid van 140km per uur. Soms heb ik het niet eens door, dan verrast de teller mij. Tot 80kmph purt de motor. Bij de 100 kmph brult hij schor. Rond de 120 kmph is hij z’n schorheid verloren en spint van genot. Echter, bij alle snelheden boven de 80kmph moet de radio op stand – ‘schreeuwen’. Ik voorspel vroege doofheid.

Gisteren voegde zich een extra instrument in het spel – het imperiaal zong, alsof de Mini niet genoeg lawaai maakte. De luchtstroom tussen het dak en het rek gaf een concert waar ik twijfelend naar luisterde. Moest dat nu? Niet aan te ontkomen. Het zal allemaal wel onderdeel uitmaken van het concert des levens.