Dit verhaaltje is iets langer, hij gaat over de werkplek van onze verbouwing.

Ik had het voorrecht om toe te kijken vanaf m’n krukje. Op enkele meters afstand van mij vormden de drie mannen hun eigen rad van een geoliede machine. Elk rad draaide op z’n eigen manier. De timmerman in opleiding keek nieuwsgierig de kunst af van de door de wol geverfde rot. De rot draaide z’n hand nergens voor om en was in z’n element. Alles onder controle en geen wolkje aan de lucht. De telg stond, in vergelijking met hem, net op eigen benen. Hoewel hij de kunst goed had afgekeken, sprak de frons op z’n voorhoofd boekdelen over zijn manier van werken. Het vergde een grotere focus van hem, maar dat zei wellicht meer over de lat waaraan hij wilde voldoen. Het tempo dat in de lucht hing, was van hogeschool kwaliteit en daar kon hij zich aan meten. Ik vroeg me af of hij dat zelf ook zo zag of dat hij z’n lat nog te hoog vond liggen.

De leider van het stel volgde het devies – vooruitzien is regeren. Hij leek met een drone boven de werkplek te zweven en lijnen uit te zetten die de andere twee vol vertrouwen volgden. Niet alleen legde hij de lijnen aan ze voor, hij maakte hen er onderdeel van. Een ware kunst. Direct, doch eerlijk. ‘Zoals de waard is, vertrouwt hij z’n gasten,’ liet hij de afgelopen dagen af en toe vallen. Waar hij kon, nam hij de tijd om anderen, inclusief mijzelf, te ondersteunen. Als hij zag dat alles soepel verliep, pakte hij z’n eigen werk weer op. De kop moest hem duizelen van al het overzicht dat hij behield, hij had van iedereen in het snotje waar ze mee bezig waren. Niet alleen op deze werkplek, maar ook van (rand-)zaken daar omheen. Bewonderenswaardig.

Ik pakte de aangeboden vrijheid met twee handen aan. Na de mannen van waterflessen te hebben voorzien op deze zinderend hete dag, nam ik plaats op m’n kruk met een glas drinken. Vanaf m’n plek op het achterdek dwaalde m’n blik over het voorsteven waar de mannen martelden over de versterkende vloerbalken. Ze balanceerden bij elke stap, op zo’n manier dat het een onbewuste handigheid werd. Dan dook de één onder een gedragen cls balk van een ander door, terwijl z’n accu cirkelzaag een perfecte haakse hoek uit zijn cls balk zaagde. Maatvoering is de kunst, een term die ik leerde. Maatvoering is het toverwoord bij de timmerman. Als de maatvoering goed is, ben je op de helft. Als je daarna het zaagwerk op het meetwerk kunt afstemmen, dan ben je de man. Ach, en is een snede net niet zoals die bedoeld is, dan is daar altijd een mouw aan te passen. Er werd met de hand gezaagd, met een accu cirkelzaag en met een verstek cirkelzaag. Eerst oppervlakkig een inkeping over de lengte, dan op het uiteinde de diepte in en zo terug in de lengte van die inkeping om een nette zaagsnede te bereiken.

Er werden draadjes gespannen en met een dusdanige handigheid aan een schroef vastgemaakt dat hij alsnog strakgetrokken kon worden. Die draad was symbolisch rood. Schroeven van verschillende lengtes waren met vooruitziende blik aangeschaft en er was geen kruiskop meer bij. De timmerman werkt met torx schroeven. Hij schroeft ze een klein stukje in de balk, zet daarna het vast te zetten stuk op de plaats van bestemming, om daarna de schroef helemaal door de balk te boren in het stuk, dat daarna vastzit.

Op de achtergrond golfden er liedjes door de ether en de ouwe knuffelbeer van het stel kon ze allemaal meezingen. Als de melodie startte, zong hij de eerste regel al. De telg natte z’n oordoppen nog eens in voor hij de zaag ter hand nam en de leider genoot. Dit was z’n hobby.