Men zegt wel eens dat toen zij geboren werd, ik direct de jas aantrok om haar te ontmoeten. In de startblokken vanuit enthousiasme en zodra ik bij m’n oom en tante binnen kwam, rende ik de trap op en tuurde over de rand van haar bedje. Daar lag ze. ‘Moi,’ zee ik toen. Ze keek me onnozel aan en ik zou toch zweren dat ze spontaan begon te glimlachen. Maar dezelfde ‘men’ zegt ook dat pasgeborenen nog niet kunnen lachen. Nou ik weet zeker dat zij naar mij lachte!

Inmiddels bent we zoveel jaoren laoter. Als klein grut konden we niet naast elkaar zitten aan tafel, want dat ging ‘mooi, totdat ’t fout ging’. En het was altijd mooi totdat ’t fout ging. Lachen, lachen, klieren, lachen en huilen. Grens bereikt, de ouderen grepen in. ’t Was weer zover, zij huilen, maar even later zocht ze me direct weer op. Één keer schrok ik me tot kramp in de bilnaad. Dat was in de speeltuin. Zij stond onderaan de glijbaan, ik rende eraf en probeerde haar te ontwijken. Met m’n knie sprong ik recht in haar gezicht, maar in eerste instantie bleef ze staan, glimlachte een beetje van de schrik en stelde mij gerust dat alles goed was. ‘Pfieuw,’ zuchtte ik het uit. Toen liet ik haar los en hoppakee, daar ging ze, bewusteloos viel ze neer. Angstzweet brak me uit en hoe het lot het bepaalde, geen idee, maar ik had net EHBO geleerd in die tijd. Dus ik legde haar in de stabiele zijligging en rende paniekerend naar huis, in het wild roepend dat men 112 moest bellen.

Ook dat kwam weer goed. En ze groeide, ontwikkelde een buitengewone smaak en koos het beste vriendje uit van heel de wereld. En nu dames en heren is het zover dat ook zij een telg op de wereld mocht zetten. Afgelopen week en direct trok ik de jas weer aan, maar ditmaal trok ik hem ook weer uit. ‘Eemn kalm aan,’ bedaarde ik mezelf. ‘Dat komt nog wel, dat komt nog wel.’