18, 19, 20 en 21 juli is het zover! Dan vindt het Kuna festival weer plaats en er is mij verteld dat de kaarten de deur uitvliegen (geen promotiestunt). Mocht je vrijdag 19 of zaterdagavond 20 juli bij mijn optreden willen zijn, koop dan hier je ticket.
Nog twee en een halve week dus. Als ik daaraan denk, kriebelt de spanning mij langs de bilnaad. Potverjoppe, wat leuk.

Wat niet leuk was, is even wat anders. Vorige week ontmoette ik een jongeman. Hij stond voor m’n auto in onze straat en week niet. Ik stopte, stapte uit en vroeg of ik hem kon helpen. ‘Je wilt me zeker niet doodrijden?’. Het leek een smeekbede van iemand die leed. Tegelijkertijd leek het ook het allerlaatste van wat de jongen wilde. ‘Dat klopt, dat wil ik niet. Kan ik iemand voor je bellen?’ Hij schudde van nee. Ik stelde hem een aantal vragen waar hij of met stilte of nee schuddend op reageerde. Soms hadden we oogcontact, vaker niet, dan was hij afwezig. Hij leek daar niet te willen staan, maar kon niet anders. Ik denk herkend te hebben waar hij last van had: stemmen. Dus ik begon me voor te stellen van waar ik stond. Praatte tegen hem, de hond van de buurvrouw kwam langs en langzaamaan leek er contact te ontstaan. Hij stelde een vraag en nog één en voordat ik het wist keek hij me aan, zei gedag en bedankt, liep de hoek om, uit zicht.

Die avond toen ik de voordeur op slot deed, heb ik buiten gestaan om te zien of hij er was. En de avond daarna en daarna. Kheb em niet meer gezien, hoop dat ‘t hum beter giet.