Dat dit wel eens de allerbeste column kan worden. Want alleen het beste is goed genoeg voor mijn lezers!
“Hoe gaat het met u?” vraag ik mezelf af en gun u al het geluk van de wereld.
Potverdikkie, opeens denk ik aan een kale poes. Soms heb ik dat, dan schiet er een gedachte tussen alle andere door. Alsof hij van rechts kwam en voorrang nam. Een kale poes….Cleopatra had er naar verluid één. Legendarisch was die! Hoe heette die ook alweer? Sfinxpoes ofzo.

Terwijl ik schrijf, zit ik achter het huis. Ik kan als man zijnde dus toch twee dingen tegelijk! Verder dan dat gaat mijn vergelijking met de vrouw niet. Er zitten ook comfortabele grenzen aan emancipatie en dat houd ik graag zo. Laat de vrouwen maar koken, ik jaag wel. Een boude stelling.

“Hela, wat hoor ik daar?” Een bandje in de buurt speelt het liedje ‘No woman, no cry’ van Bob Marley. Dat is voor het eerst dat ik een bandje hier in de buurt hoor oefenen en ze spelen gelijk al feilloos een fijn nummertje. Als ik het niet zo druk had met ‘in de zon zitten’, bracht ik ze een bezoek. Graag bracht ik ze ook wat blazers en strijkers om hun instrumentale assortiment wat uit te breiden. Het kan nooit kwaad om daar teveel van te hebben. Stil zijn kan immers iedereen.

“Zou dat echt zo zeer doen, als ik met tape mijn tepel hars?” Ik stel mezelf één van die grote levensvragen. Je hebt nu eenmaal een filosofische inslag of je hebt hem niet en ik heb hem overduidelijk! “Waar komt toch mijn wijsbegeerte vandaan?” Ik schud de levensvragen zo uit mijn mouw.

Mijn stille overdenkingen worden overstemt door mijn schurende baard. Enigszins onwennig streel ik de donkerkrullende haren onder mijn kin. Normaliter waren zij een teken om het scheermes weer ter hand te nemen, maar omdat ik Che Guevarra in het theater mag spelen, besloot ik dit niet te doen. Che had een baard, dus ik heb een baard!

Zoals ik ooit op een training tegen mijn trainer zei, nadat ik met een omhaal de bal in de kruising joeg: “Je moet weten wanneer je moet stoppen.”