“Jij wilt gewoon slapend rijk worden!” zei ze tegen me. “Ja,” antwoordde ik met dé Willem*. De afgelopen week liep ik met mijn idee rond, en Joséphine hoorde m’n gedachtegangen aan. Ze is benieuwd naar het verloop. Ik breng u even op de hoogte.
Om ergens te komen, moet je stappen zetten. Tot mijn verbazing zette ik een stap. Ik schreef een mail en wachtte. Zou er wat terug komen vliegen? Ja, dat gebeurde, wederom tot mijn verbazing. De postduif werkt ook op zondag, en schreef mij dat het ‘horecabedrijf’ uit de vorige column mijn voorstel wil horen. Dus zoals Darkwing Duck zei – ‘Laten we lekker link gaan doen!’ Prachtige uitspraak!
Want de vraag is – hoe pak ik die afspraak zo aan, dat ik er het meeste geld uitsleep, dat er inzit? Zaken zijn nu eenmaal zaken. Keihard. Zal ik me zo op kunnen stellen? Ik ben namelijk nogal gevoelig voor mensen die mijn sympathie hebben, en stel dat de gast aan de andere kant van de tafel mijn sympathie heeft. Dan vind ik het lastig om de bankschroeven aangedraaid te houden, en voor je het weet, flap ik m’n idee eruit. Gratis en voor niets. Want een idee blijft een vrij goed. Daar hoef je niet voor te betalen. Een idee is lucht, maar dan wel lucht, met een potentieel stinkend (rijk) geurtje.
Dus hoe verkoop je lucht? Dat is mijn vraag aan u! Verder dan ‘een bindend idee-contract’ kwam ik niet. Tot dusver de stand van zaken. U hoort nog van ons.
“Maar wat nou als het lukt mama?” Kraantje Pappie zijn woorden galmen in m’n achterhoofd. Dan krijgt Joost een tweedehands Audi A3 van me, en ik hang nog steeds met Sjakie als een megaposter. Want dat is waar ze beide om vroegen toen ik hen de vraag stelde – wat zouden jullie willen als ik een miljoen had?
Bescheiden jongens die vrienden van me.
* ‘dé Willem’ betekend in het Ploep jargon – een grote glimlach. De gebruiksaanwijzing is in één van de columns te lezen.