Ik heb een ideetje. Daar kan ik lui geld mee verdienen, zo denk ik zelf. Beter gezegd, dat hoop ik. Ideetjes neem ik vaak niet zo serieus. Ik heb er namelijk teveel van, en als ik elk idee zou gaan uitvoeren, dan zou het op werk lijken. Ik hou niet van werken.
Dit idee zou echter een kans van slagen hebben, maar vereist de medewerking van een horeca bedrijf. Het gaat om een product waarvan ik denk dat het als een tierelier zal gaan verkopen. Voor ik hen echter over dit idee vertel, wil ik er zeker van zijn dat ze er niet met mijn idee vandoor gaan zonder dat ik in de winst deel. Want dat is natuurlijk het doel van m’n ideeën: geld verdienen. Met m’n vriendin sprak ik er vrijdag over en zij kent het principe. Kende voorbeelden van mensen die goede ideeën hadden, maar genaaid werden. Dus bespraken we manieren om dit te voorkomen. Een contract opstellen die men van tevoren tekent, maar waarin ik het idee niet uit de doeken doe. Want stel ze lezen het contract, en tekenen het niet, dan weten ze toch het idee. Slimmer zijn dan de geniepige gluiperds is de truc.
Nou kan ik wel weer een betoog beginnen over mijn onvrede dat de wereld zo werkt, maar als er geld te verdienen valt, dan is het ieder voor zich. Ook al ben ik het daarmee niet eens, zo is het.
Dus nu is het aan mij, om een contract op te stellen die aan bovenstaande eisen voldoet. Een afspraak te maken met de baas, en niet meer te hoeven werken. Wat een gedoe. Ik wil gewoon iemand m’n idee geven, en er geld voor krijgen, zonder er veel voor te doen. Is dat nu zo moeilijk? Als iemand nu zo’n bedrijf begint, dan vind ik dat fantastisch!