Ik zou een column schrijven, maar weet niet eens waar de klepel hangt. Verdwaalt in mijn eigen wereld. Iemand heeft mijn kaart gejat, maar liet doorschemeren dat ik hem veilig als cadeau terug zal krijgen.
Ik zink weg in mijn bank. Even ben ik verdwenen. Zacht en omgeven van geluk. Het omhelst mij hartstochtelijk intens. Krachtig, maar dik van zachtheid. Als het universum is ze niet te omvatten. Ik hekel het gebruik van overdreven superlatieven of clichés. Ik fietste net veilig over mijn straten in de stad. Op mijn fiets, naar mijn doelloze bestemming. Fietsen kan ik al jaren, niemand die mij verrast. De wegen kennen voor mij geen geheimen. Te diepe putdeksels ontwijk ik met mijn ogen dicht. Kuilen in de weg die de balzak in gevaar brengen, ken ik op mien doempie. Ik had al wel enkele obstakels tijdens mijn tocht het hoofd geboden, maar nu zat ik weer fier in het zadel. Geen kater die me parten speelde. De alcoholroes was alweer verdampt, en de narigheid was ver te zoeken. De kop was helder, de plannen niet, maar dat gaf niets. Ik fietste zoals ik wilde. Daar ging het me om. Vol mooie gedachten, keek ik om me heen. De mensen verbazen mij nogal eens, zo ook vandaag. Een volle negerin die kleurrijk verscholen zat in de portiek van een winkel, verraadde zichzelf door luidkeels ‘WOEAAAaaT?’ te roepen in haar linkerhand, die aan haar oor leek vergroeid. De vogels scheten niet op mij, terwijl ze luidkeels door de lucht boven mij scheerden. Ik was ze er dankbaar voor. Zo dankbaar, dat ik die ene slome duif ruimschoots de tijd gaf om mijn fiets te ontwijken. De dood zal hij onvermijdelijk bij een andere fietser vinden.
Als ik nu niet beter wist, leek dit een trip te worden die ik nog lang vol zou houden. Zo lang als ik fietsen leuk vind welteverstaan, want u weet misschien, ik ben geen rasfietser. Ik weet nu echter beter…