“Dat is mijn naam!” en ik stoot het meisje aan dat naast me zit. Ze lacht samen met haar vriendin. Ik heb geen flauw idee hoe zij heet, maar ze kan duidelijk mijn naam lezen op het grote scherm: Alfons Pot.
Mijn naam staat in de aftiteling van de film en ik ben er trots op. Ik denk terug aan het harde werk wat ik verzet heb achter de schermen vorig jaar. Quin kende ik nog van de cabaretcursus en af en toe kwam ik haar tegen in de stad die Groningen heet. Dan praatten we wat over blablabla en hoppakee, ik had beloofd dat ik haar zou helpen als vrijwilliger bij een film. “Potverdrie,” dacht ik achteraf, ”Ik moet toch eens beter opletten wat er tijdens de blablabla daadwerkelijk gezegd wordt. Nu heb ik beloofd om iemand te helpen en ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.”
Ach zult u denken, als het je niet bevalt, dan zeg je toch gewoon af? Nee nee nee, dat kan niet. Ik leef volgens de principes die me zijn geleerd en waarin mijn opa mij oa. het voorbeeld gaf. Beloofd is beloofd en belofte maakt nu eenmaal schuld. Als ik dan afzeg, dan til ik dat anker van een schuldgevoel nog minstens twee weken met me mee. Of ik pak gewoon de fles en doe als Charlie van ‘twee en halve man’ en drink mijn schuldgevoel weg. Ik koos ervoor om haar te helpen. Meehelpen bij een lokale film biedt immers kansen op eeuwige roem, dacht ik bij mezelf. Ik zag het al voor me, één van de hoofdrolspelers zou ziek worden en ik zou de rol overnemen. Mijn rol zou me leidden naar Hollywood en voor ik het wist, bezat ik een eiland in de Caribian van piraat Jack Sparrow.
Ach mijn gedachten… ik leef in zo’n mooie wereld dankzij m’n gedachten. Jack Parrow is trouwens een Zuid Afrikaanse rapper die daar helemaal heet is. Zoek maar op U-tube en de Afrikaanse teksten vliegen je om de oren.
Daar was ik, op de set bij een zandafgraving ergens in de provincie Groningen. Als ‘runner’ was ik een manusje van alles en werd ingezet bij van alles en nog wat. Later werd ik bij een pianowinkel ergens voor Haren ingezet om de geluidsman te helpen en ik leerde snel. Hoewel ik daar eerst niemand kende, kenden ze mij later wel. Maar een rol heb ik niet kunnen bemachtigen, die ging uit naar een klein blond ventje die ook in het Huis van Anubis speelde en de andere rol werd gespeeld door een jongeman die ook in musicals speelde. Tja, gemiste kans voor hun. Hoewel ik moet zeggen, de korte film die ik vanmiddag op het scherm te zien kreeg, als één van de genodigden, zag er goed uit. Natuurlijk niet van de kwaliteit die de Ploep.com makers in hun filmpjes tentoonstellen, maar dat is logisch.
En zo is het, dat, na de korte film, mijn naam deze zondagmiddag in de aftiteling op het grote scherm stond in de bioscoop van Forumimages. Na de vele vele namen en een half uur te hebben gewacht, stond mijn naam ergens in kleine letters onder het kopje: ‘Runners’. Ik was vervuld met trots!
En zo is het ook dat ik na mijn terugkomst uit Kaapstad, mij zeer goed vermaak. Op het vliegveld werd ik nog warm ontvangen en daarvoor wil ik een ieder bedanken! Het T-shirt zal nog vaak gedragen worden ter ere van de geiten en jullie vriendschap. Vrijdag was ik direct alweer brak dankzij Joost, Fix Up en het eeuwige slachtoffer van de man met de Hamer T v B. Pottie bezorgde me zaterdagavond een heerlijke traktatie van Picola en mijn ouders zullen me vandaag wel gemist hebben. “Hij zal vast al naar Groningen zijn gegaan,” hoor ik ze zeggen. “Maar hij had wel even een briefje neer kunnen leggen!” Sorry, wel aan gedacht, niet gedaan. Ik kom immers wel weer ja, want morgen start de voetbaltraining! Nog even nieuwe voetbalschoenen kopen deze week, conditie opbouwen en ik zal de concurrentiestrijd weer aangaan. Tot later en Oldersmaatjes, bedankt!